Waxahatchee - Saint cloud (Waardering Muziekwereld) 8½
Waxahatchee kiest op Saint Cloud
voor een wat meer roots georiënteerd en een wat meer ingetogen geluid en dat
pakt werkelijk fantastisch uit. Ik heb al jaren een zwak voor de muziek van
Waxahatchee en dacht inmiddels wel te weten wat ik kan verwachten. Tot nu dan,
want na de wat atypische openingstrack van Saint Cloud, kiest het alter
ego van Katie Crutchfield voor een geluid waarin invloeden uit de folk en de
country een veel belangrijkere rol spelen dan op haar vorige albums. Het album
klinkt prachtig loom en broeierig en dat past uitstekend bij de zang van Katie
Crutchfield, die zichzelf in vocaal opzicht overtreft. Waxahatchee heeft een
aangenaam klinkend album gemaakt, maar het is ook een album vol diepgang en
urgentie, die langzaam maar zeer zeker aan de oppervlakte komen.
Jaarlijstjesmateriaal, dat is duidelijk.
We worden de afgelopen jaren werkelijk overspoeld met jonge vrouwelijke
singer-songwriters en ondanks mijn enorme zwak voor het genre vind ik zeker niet
alles goed. Wanneer een nieuw album van Waxahatchee verschijnt heb ik echter
geen enkele twijfel, want het alter ego van de uit Birmingham, Alabama
afkomstige Katie Crutchfield, kan al sinds haar debuut American Weekend uit 2012
met de allerbesten mee. Waxahatchee, vernoemd naar een meer in Alabama nabij de
plek waar Katie Crutchfield opgroeide, debuteerde in 2012 met een uiterst
ingetogen, maar ook ruw lo-fi folkalbum. Sindsdien koos de Amerikaanse
singer-songwriter voor een steeds net wat steviger geluid met invloeden uit de
indierock, al bleef er ook altijd plaats voor meer ingetogen songs. Het leverde
met Cerulean Salt uit 2013, Ivy Tripp uit 2015 en Out In The
Storm uit 2017 drie consistent klinkende en bovendien drie ijzersterke
albums af, die stuk voor stuk jaarlijstjeswaardig waren.
Op het deze week verschenen Saint Cloud kiest Waxahatchee voor een wat
ander geluid. De stevige gitaren van haar vorige albums zijn verruild voor een
warm geluid waarin invloeden uit de Americana nadrukkelijk doorklinken. Katie
Crutchfield werkt op haar nieuwe album met een band die bestaat uit Josh Kaufman
(Bonny Light Horseman), twee leden van de band Bonny Doon (in 2018 goed voor het
helaas vrijwel onopgemerkte meesterwerk Longwave) en Nick Kinsey (Elvis Perkins
In Dearland). Saint Cloud is voorzien van een hecht klinkend bandgeluid
en het is een bandgeluid dat lomer en meer ingetogen klinkt dan het geluid op de
vorige albums van Waxahatchee. Het is een geluid vol invloeden uit de folk,
countryrock en Americana, maar Saint Cloud is zeker geen doorsnee
rootsalbum, al is het maar omdat Katie Crutchfield de indie-rock en de lo-fi
niet volledig heeft afgezworen.
Wat direct opvalt bij beluistering van het album is dat het prachtig klinkt.
Producer Brad Cook heeft Saint Cloud voorzien van een warm geluid zonder
opsmuk. Het is een geluid waarin de gitaren fraai klinken en het is een geluid
waarin de mooie en bijzondere stem van Katie Crutchfield uitstekend tot zijn
recht komt.
Hoewel ik zeer gesteld ben op de vorige albums van Waxahatchee, vond ik Saint
Cloud direct bij eerste beluistering prachtig en misschien zelfs wel mooier dan
de albums die de afgelopen jaren zoveel indruk maakten. Ik sta hier zeker niet
alleen in, want de critici komen vooralsnog superlatieven tekort bij de
bespreking van Saint Cloud en de Britse kwaliteitskrant The Guardian
noemt het album zelfs het beste album van 2020 tot dusver. Zover durf ik nog
niet te gaan, maar dat Waxahatchee een uitstekend album heeft afgeleverd is ook
voor mij zeker.
Saint Cloud staat vol fraai ingekleurde en vol emotie gezongen tracks,
maar het zijn ook tracks die een enorme urgentie uitstralen. Waxahatchee heeft
bovendien een veelzijdig album afgeleverd. In een aantal tracks hoor je iets van
Bob Dylan, maar Saint Cloud roept net zo makkelijk associaties op met de muziek
van Lucinda Williams, het eigenzinnige debuut van Liz Phair, de zuidelijke
country en folk uit haar thuisstaat Alabama of het laatste album van Big Thief,
maar gelukkig blijft Katie Crutchfield vooral zichzelf. De keuze voor een
duidelijk ander geluid is altijd tricky, maar op Saint Cloud van Waxahatchee
pakt het werkelijk fantastisch uit. Prachtalbum!
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2020/03/waxahatchee-saint-cloud.html?m=1
Gepubliceerd op Muziekwereld: 7 mei 2020
|
|