VanWyck - An average woman (Waardering Muziekwereld) 9½
Het muziekjaar 2018 is verrassend
goed begonnen met een aantal hele sterke platen. Naast hele sterke platen heb je
ook platen die je wereld compleet op zijn kop zetten en die zijn een stuk
zeldzamer. Toch heeft 2018 ook al zo’n plaat opgeleverd en het is nog een plaat
van eigen bodem ook.
VanWyck is het alter ego van Christine Oele, die eerder al bijzondere muziek
maakte met de band Nevada Drive. Waar Christine Oele in haar vorige band koos
voor de vernieuwing en het experiment, heeft ze er als VanWyck voor gekozen om
een volstrekt tijdloze singer-songwriter plaat te maken. An Average Woman
riep bij mij in eerste instantie associaties op met de allergrootste
singer-songwriters als Leonard Cohen en Joni Mitchell en dat is
vergelijkingsmateriaal waaraan je je alleen maar kunt vertillen. VanWyck vertilt
zich er niet aan, omdat haar debuut je direct bij eerste beluistering diep weet
te raken, waardoor de behoefte tot associëren met de muziek van anderen
verdwijnt. An Average Woman valt in eerste instantie vooral op door de
geweldige stem van Christine Oele, maar uiteindelijk zijn de arrangementen en de
instrumentatie op de plaat minstens even belangrijk. Voor de arrangementen
leunde VanWyck zwaar op Reyer Zwart, die de songs op An Average Woman
prachtig heeft ingekleurd, onder andere met wonderschone strijkersarrangementen
en een wat rootsy aandoend instrumentarium. De instrumentatie op de plaat is
over het algemeen akoestisch en subtiel en voorziet de songs op An Average
Woman van een donkere onderlaag. Het is een donkere onderlaag die uitstekend
past bij de ook wat melancholisch en donker klinkende stem van Christine Oele,
die hier en daar prachtig wordt gecontrasteerd door de stem van Marjolein van
der Klauw, een andere Nederlandse topzangeres. De combinatie van donkere en
stemmige klanken en de mooie en indringende vocalen geven An Average Woman
een bijzondere lading. Het is een lading die slechts eenmaal explodeert, wat het
geweldige Europa Escapes oplevert, wat mij betreft de meest fascinerende track
op de plaat. De songs op An Average Woman hadden van mij best wat vaker
mogen ontsporen, maar aan de andere kant zijn de meer ingetogen songs van
VanWyck van een bijzondere schoonheid en intimiteit.
Christine Oele heeft haar jeugd doorgebracht in Nieuw Zeeland en klinkt mede
hierdoor geen moment Nederlands, wat An Average Woman voorziet van
internationale allure. Het is ongelooflijk knap hoe VanWyck weet te ontroeren
met haar over het algemeen ingetogen songs en hoe de subtiele verschillen in de
instrumentatie ervoor zorgen dat iedere song je weer bij de strot grijpt. De
stem van Christine Oele is al uitvoerig bejubeld, maar nog niet vergeleken met
die van anderen. Dat is ook niet zo makkelijk. Hier en daar hoor ik wat van
Natalie Merchant, maar ook Suzanne Vega, Gillian Welch, Tanita Tikaram en zeker
ook Rachael Yamagata klinken door in de stem van Christine Oele, die ook nog
eens herinnert aan de groten van weleer. In muzikaal opzicht hoor ik raakvlakken
met Cowboy Junkies, maar iedere vergelijking die ik opwerp gaat maar even mee.
Direct bij eerste beluistering was ik ongelooflijk onder de indruk van het
debuut van VanWyck, maar An Average Woman is ook nog eens een plaat die
alleen maar mooier en indrukwekkender wordt.
Ik moet nog van alles ontdekken in het prachtdebuut van VanWyck, maar een ding
weet ik al zeker. An Average Woman is deze Nederlandse singer-songwriter
niet. Integendeel. Het debuut van VanWyck is een grootse en meeslepende plaat
vol bezwering en toverkracht en kan zomaar behoren tot het beste dat dit jaar
verschijnt.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2018/01/vanwyck-average-woman.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 13 februari 2018
|
|