VanWyck - Molten rock (Waardering Muziekwereld) 9½
VanWyck leverde één van de mooiste
albums van 2018 af en herhaalt dat kunstje nu met het nog mooiere Molten Rock,
dat 50 minuten lang imponeert.
VanWyck, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Christine Oele
debuteerde aan het begin van 2018 buitengewoon knap met An Average Woman,
dat zich liet beluisteren als een tijdloze singer-songwriter plaat vol echo’s
naar de groten uit de jaren 70. Met Molten Rock zet VanWyck een indrukwekkende
volgende stap. Het nieuwe album klinkt warmer en intiemer dan zijn voorganger en
laat op alle terreinen groei horen. De instrumentatie en productie zijn nog wat
subtieler en trefzekerder, de zang is nog wat mooier en doorleefder en de songs
zijn rijker en beeldender. Absoluut één van de betere singer-songwriter albums
van het jaar, zo niet de beste.
2018 opende vorig jaar prachtig met An Average Woman, het debuut van de Nederlandse singer-songwriter VanWyck. Op haar debuut maakte het alter ego van Christine Oele (tot op dat moment vooral bekend van de band Nevada Drive) diepe indruk met tijdloze singer-songwriter muziek. An Average Woman herinnerde nadrukkelijk aan een aantal groten uit de jaren 70, onder wie in ieder geval Joni Mitchell, Nick Drake en Leonard Cohen, en bleef de concurrentie in het genre in 2018 makkelijk voor. Ik was An Average Woman dan ook niet vergeten toen ik aan het eind van 2018 de balans opmaakte en mijn jaarlijstje was zeker niet het enige lijstje waarin het debuut van VanWyck opdook.
Christine Oele was in 2018 goed voor
een mooie start van het muziekjaar en sluit het muziekjaar 2019 nu misschien nog
wel mooier af. Het deze week verschenen Molten Rock gaat verder waar
An Average Woman ruim anderhalf jaar geleden ophield. Christine Oele werkte
ook dit keer met producer Reyer Zwart, maar gunde ook de gelouterde Frans
Hagenaars een rol. Ook leden van haar vaste band bestaande uit Marjolein van der
Klauw, Rowin Tettero en Sander Donkersdie keren terug op het nieuwe album en
tekenen voor wonderschone klanken. An Average Woman is de afgelopen
anderhalf jaar uitgegroeid tot een album dat me zeer dierbaar is, maar Molten
Rock is eigenlijk in alle opzichten beter dan zijn voorganger, wat gezien het
niveau van dat album een indrukwekkende prestatie is.
De meeste songs op het album klinken nog net wat ingetogener dan de songs op
An Average Woman en worden gedragen door een sobere maar bijzonder
smaakvolle instrumentatie, die keer op keer laat horen dat in de muziek less
vaak more is. Door deze instrumentatie klinkt Molten Rock net wat warmer
dan het debuut van VanWyck, maar de meeste songs op het album klinken ook net
wat melancholischer en intiemer.
In productioneel en muzikaal opzicht zijn stappen gezet, maar ook de zang op
Molten Rock bevalt me nog net wat beter dan die op het debuut van VanWyck.
Christine Oele zingt in de meeste songs prachtig ingetogen, maar voorziet de
songs op haar nieuwe album ook van veel gevoel en doorleving. Nogal wat songs op
het album zijn direct goed voor kippenvel en de rest volgt snel. De zang op
Molten Rock is niet alleen prachtig, maar ook gevarieerd. Bij de bespreking van
het debuut van VanWyck noemde ik Natalie Merchant, Suzanne Vega, Gillian Welch,
Tanita Tikaram, Rachael Yamagata en Margo Timmins als vergelijkingsmateriaal en
die komen ook dit keer allemaal voorbij, al hoor ik op Molten Rock toch
vooral Christine Oele, hier en daar overigens fraai bijgestaan door Marjolein
van der Klauw.
Ook de songs op Molten Rock maken net wat meer indruk dan de songs op het
debuut. VanWyck kiest op het nieuwe album vooral voor ingetogen en zich langzaam
voortslepende songs van grote schoonheid en intensiteit, maar schuwt ook een wat
lichtvoetiger uitstapje niet. Ook Molten Rock herinnert meer dan eens aan
de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk, maar VanWyck heeft dit keer wat meer
andere rootsinvloeden aan haar muziek toegevoegd, waardoor de vergelijking met
Cowboy Junkies zich nog wat meer opdringt, zonder ook maar een keer in de weg te
zitten.
Dit alles zorgt ervoor dat VanWyck nog wat meer indruk maakt dan met haar debuut
en zich definitief schaart onder de smaakmakers in het genre, nationaal maar
zeker ook internationaal. Ik heb hem alvast opgeschreven voor de top 5 van mijn
jaarlijstje.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: read:http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2019/11/vanwyck-molton-rock.html?m=1
Gepubliceerd op Muziekwereld: 24 december 2019
|
|