Vanessa Peters - With the sentimentals (Waardering Muziekwereld) 8
Het moge ondertussen al wel een poosje duidelijk zijn: Vanessa Peters heeft ontegensprekelijk iets met Europa. Met het Italiaanse trio Ice Cream On Mondays leverde de in Dallas, Texas geboren en getogen Amerikaanse eerder al een drietal “Europese” (groeps)albums af en met het in het Deense Kopenhagen gevestigde Americana-gezelschap doet ze er daar nu nog eentje bij. En wat voor één! Die door haar wederhelft Rip Rowan geproduceerde liedjescollectie weet echt van de eerste tot de laatste seconde te bekoren.
De tien songs ervan werden opgenomen tijdens twee verschillende sessies, eentje in april van vorig jaar en eentje in oktober, maar dat hoor je er absoluut niet aan. “Vanessa Peters With The Sentimentals” blijkt op de keper beschouwd integendeel net één heel erg coherent geheel. Een plaat, die je als luisteraar spelenderwijze inpakt door haar warmbloedigheid. Sfeer was duidelijk een sleutelwoord “this time around”. Dat menen we hier tenminste te mogen afleiden van het behoorlijk atmosferische karakter van nogal wat van de gepresenteerde liedjes.
Neem nu zoiets als openingsnummer “Pacific Street”. Gitarist M.C. Hansen ontlokt daarin aan z’n elektrische klanken, die als gestaag op een hete plaat tikkende waterdruppels lijken te verdampen en dat liedje vrijwel ogenblikkelijk in iets van een waas hullen. Voeg daar de beurtelings een weinig aan die van Mary Chapin Carpenter en die van Aimee Mann herinnerende stem van Peters zelve en een knappe songtekst aan toe en je houdt gelijk een prachtdeuntje in handen. Het eerste van een hele reeks, zoals in de volgende eenenveertig minuten uitvoerig blijken zal. Net wat popgetinter dan in het verleden misschien, maar dat kan de pret wat ons betreft absoluut niet drukken. We vonden het juist heel mooi om te horen, hoe Peters en haar Deense kompanen hier een evenwicht weten te vinden tussen Americana, folk, pop en rock.
Dingen als het zachtjes twangende “Call You All The Time”, de ongemeen sfeervolle rootspopschoonheden “Big Time Underground” en “Mostly Fictions”, de intense ballade “The Choice”, het wat meer richting rockwateren wegdrijvende “Fickle Friends” en andere daar naadloos bij aansluitende songs verdienen zonder uitzondering een groot publiek. Eigenlijk vormen ze samen ontegensprekelijk Peters’ beste plaat tot op heden. Dat belooft dus nog voor de toekomst!
Bron: www.ctrlaltcountry.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 24 mei 2015
|
|