Sonya Heller - 17 West (Waardering Muziekwereld) 8½
Het is alweer een jaar of zeven geleden dat onze (marcie) in deze kolommen heel even uit de hoek kwam en Sonya een “Jeanne d’Arc met gitaar” noemde. Vandaag is deze New Yorkse, die opgroeide in een Russisch milieu er terug, met wat naar ik begrijp, haar derde studio-album is. Ik had nooit het genoegen iets van de dame te horen, voor ik deze cd toegeschoven kreeg en het ziet er, na een klein tiental draaibeurten, niet naar uit dat ik daar rouwig om mag zijn. Hier is immers een songwriter aan het werk, die de knepen van het vak terdege onder de knie heeft. Dat wil zeggen: ze kan een fraaie melodie in elkaar draaien, niet zo van het oorwurmtype, maar eerder in de stijl van Joni Mitchell: melodieën die enige moeite vragen vanwege de luisteraar en zich dan laagje voor laagje openvouwen.
Ten tweede heeft Sonya overduidelijk de gave van de observatie: haar verhalen zijn niet alledaags, de rijmwoorden allerminst voorspelbaar en de thema’s toch zoals het hoort: die van Het Leven met grote L. De inspiratie voor wat ze zelf haar verhalen tussen fabel en werkelijkheid noemt, kwam in grote mate van twee locaties, die belangrijk voor haar zijn en van de weg die beide plaatsen met elkaar verbindt. De ene plaats is haar flat in Harlem, met uitzicht op de kerk van St. John en de andere haar front poch in de Catskill Mountains. “Een symfonie van kerkklokken, stadssirenes, coyotes, vogelzang en zachte zomerregen…” zo omschrijft Sonya zelf haar poëzie vol dagdromen en daar kan ik bijzonder weinig aan toevoegen, behalve dan dat dit een plaat is, die je bij het nekvel grijpt. Daar is de stem van Sonya mede verantwoordelijk voor, net als haar bijzondere gitaarspel en de inbreng van een klein clubje heel straffe muzikanten. David Patterson Jeff Hill, Ethan Eubanks…om slechts die te noemen.
Samen creëren ze een haast akoestische setting, waarin de stem van Sonya alle ruimte krijgt en die gebruikt ze op heel expressieve wijze. Van bij opener “The Mother”, over “Can We Save The Day” en topper “I do” tot het schitterende afsluitende duo “Long Way Home” en “The Gates of Grace”, keer op keer weet Sonya je te boeien met een plaat die, laten we wel wezen, niet meteen de makkelijkste is, maar wel meer dan voldoende om het lijf heeft om je als luisteraar keer op keer ertoe te brengen ze nog eens en dan nog eens te beluisteren. Luistermuziek…da’s lang geleden, maar in dit geval is de term wel van toepassing. Heel binnenkort speelt Sonya in onze contreien. Ik denk dat ik maar eens ga luisteren….
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootsdtime.be
Deeplink: http://www.rootstime.be/index.html?http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2016/SEPT1/CD29.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 9 oktober 2016
|
|