Sonny Landreth - Blacktop run (Waardering Muziekwereld) 8½
Het is alweer ruim dertig jaar geleden dat meestergitarist Sonny Landreth zich in de kijker speelde toen hij John Hiatt begeleidde op Slow Turning en met hem op tournee ging. Enkele jaren later bracht hij zijn eerste soloplaat uit (Outward Bound, 1992), enthousiast onthaald. Inmiddels zijn we zo’n tien albums verder en zijn geluid is in al die jaren niet wezenlijk veranderd. Gelukkig maar want als geen ander smelt hij rootsstijlen samen tot een heerlijke sound. Bluesy maar tegelijkertijd lekker zonnig, vooral door de zydeco-elementen en de bij dat genre onvermijdelijke accordeonklanken. Onveranderd is ook zijn weinig spectaculaire maar wel erg fijne, jeugdige zangstem; geen seconde krijg je de indruk dat hij volgend jaar zeventig wordt. En zijn grote troef – zijn sublieme spel op (slide)gitaar – speelt hij ook op deze nieuwe plaat weer perfect uit. Als geen ander kan hij zijn gitaar laten zingen en het is geen wonder dat acts als Eric Clapton, Little Feat, Gov’t Mule en John Mayall van zijn diensten hebben gebruikgemaakt. Hoe magistraal dat gitaarspel is, onderstrepen vooral de vier instrumentale nummers van Blacktop Run. In geen enkel opzicht doen die namelijk onder voor de overige zes songs. De voorganger, (dubbelaar Recorded Live in Lafayette) leverde hem een Grammy-nominatie op en deze nieuwe plaat is nog een tikkeltje beter. Kortom, de fans weten genoeg. En voor het geval dat je Landreth nog niet kent: als de muziek van Little Feat, Bonnie Raitt en Clifton Chenier je aanspreekt, kan het niet anders of ook Sonny Landreth behoort binnenkort tot je favorieten.
Recensent: Kees van Wee
Bron: Popmagazine Heaven, nr.3/2020
Website: www.popmagazineheaven.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld:210 juli 2020