Shemekia Copeland - Uncivil war (Waardering Muziekwereld) 8½
Daar is dan één van dé albums van 2020. Ik zou het een soulplaat noemen, met prominente invloeden van meer waarschijnlijk aan soul verwante stromingen als gospel, blues, countryblues en iets verder weg (stevige) rock, rockabilly en New Orleans funk. Ooit zag ik Shemekia Copeland op het Blues Peer (BRBF), waar ze veel indruk maakte – vooral doordat ze in een ballad bij de microfoon wegliep, het podium op dat tot in het publiek reikte – en evengoed met haar volume de mensen tot achterin de tent bereikte. Dat was nog eens andere koek dan de wat theatrale, qua volume behoorlijk overschatte Beth Hart – maar dit terzijde. Als groot fan van de strot van wijlen ‘Daddy Johnny Copeland’ had ik vanaf dat moment Shemekia moeten blijven volgen natuurlijk, maar bij gebrek aan een ‘must-have’ (bijvoorbeeld een dubbel live set+DVD, met large band waaronder blazers en natuurlijk een ronkende Hammond B3) is ze ten onrechte terzijde gelegd. De recensie van deze plaat is een goed moment dat recht te zetten, want ik zie tot mijn schrik dat het optreden in Peer in het jaar 2000 was. Dan zal die dubbel live set er zo onderhand weleens aankomen lijkt me, na 2 handen vol studioplaten.
Teneinde mijzelf niet door andere
recensenten te laten beïnvloeden heb ik – zoals meestal – geen onderzoek gedaan
naar de achtergrond van het album. De muzikanten zijn dik in orde, met een
behoorlijk goede gitarist (of twee) aan boord: Gelukkig geen
‘veel-noten-strooiers’ maar wel gitaarwerk met voldoende spanning en pit –
vleugje Albert King – en zelfs de slidegitaar is dik in orde (en mijn trouwe
lezers weten dat ik dat niet snel beweer)Dit album heeft alles wat het nodig
heeft om er een goed album van te maken. Ondanks dat er een paar pittige beukers
op staan (zoals Money Makes You Ugly, Apple
Pie and A .45), kent het voldoende dynamiek.
Fijn dat een band nog helemaal teruggaat in een soul-ballad (zoals de opener Clotilda’s
On Fire of Uncivil
War) of zelfs een Southern veranda sfeer weet
neer te leggen door mandolines, dobro’s of violen uit de kast te trekken
(titelsong). Maar nogmaals… niets is overdreven of een goedkope trukendoos,
alles gedoceerd in dienst van het arrangement. Natuurlijk horen we de blues in Give
God The Blues, In
The Dark of het meer funky No
Heart At All, en dat zijn geen 3-akkoorden
niemendalletjes. En als ik She Don’t
Wear Pink in een vakje zou moeten stoppen dan is
dat vakje ‘Rockabilly’ – toch niet de meest voor de hand liggende insteek voor
iemand met haar achtergrond. En ja, zo probeer ik subtiel de term huidskleur
niet te gebruiken (zoiets kan zomaar verkeerd worden begrepen). Maar Shemekia
refereert daar zelf ook een keer aan – als we dit pad dan toch zijn ingeslagen,
in misschien tekstueel wel het meest opvallende nummer van de plaat: Dirty
Saint is een ode aan Mac Rebennack, aka Dr. John
‘the Nighttripper’. Jawel, een gekleurde zangeres met een ode aan, zoals ze het
dan noemt ‘blackish white man that you’ll ever see’, tot en met de kloppende
verwijzingen naar Jelly Roll (Morton) en de New Orleans Voodoo Queen Marie
Laveau – een verhaal waar Leo Blokhuis of Marc Stakenburg van smullen. Daarnaast
‘wiegt’ het nummer Love Song alsof
Fats Domino het zelf geschreven heeft, terwijl het geschreven is door vader
Johnny Copeland. Als laatste muziekstijlen, vertegenwoordigd op dit brede album,
noemen we Gospel en Countryblues. Soul, Gospel en Countryblues is de succesvolle
blend van the Staple Singers, en opeens weet je het: Shemekia Copeland is de
nieuwe Mavis Staples. Neem Shemekia’s stemgeluid en volume en speel het nummer Walk
Until I Ride af, en luister naar de teksten op
dit album: het is een moderne aanklacht van nog steeds dezelfde thema’s die the
Staples sinds de jaren ’60 succesvol aankaartten.
Zo is Uncivil War een aanklacht tegen het enige dat die idioot in the White
House ons achterlaat, namelijk wantrouwen: “We’re all talking though”.
Ook de strekking van Money Makes You
Ugly laat zich raden en voor wie het dan nog niet
begrepen heeft is er Give God The
Blues, waarin we horen “God loves everybody, but
we all give God the blues”, waarin expliciet alle mogelijke huidskleuren en
geloofsovertuigingen worden uitgesproken. Jammer dat eerdergenoemde clown en
ex-president een slecht ontwikkelde zelfreflectie heeft, want anders zou hij
zich van menige tekstregel behoorlijk achter de oren krabben.
Kortom, een superplaat, en zo heeft 2020 ons nog íets gebracht. Voor wie is dit album? Voor liefhebbers van goed gitaarwerk, van de rauwere Southern soul (Stax, Muscle Shoals), blues, en door elkaar gehusselde muziekstijlen, voor liefhebbers van zangeressen en van the Staple Singers in het bijzonder, en liefhebbers van goede muziek.
Recensent: Mark Harmsma
Bron: www.bluestownmusic.nl
Deeplink: Recensie: Shemekia Copeland – Uncivil War (bluestownmusic.nl)
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 februari 2021