Ry Cooder - The prodigal son (Waardering Muziekwereld) 8½
Ry Cooder maakte zijn echte
klassiekers misschien in de eerste helft van de jaren 70, maar in ieder
decennium dat volgde leverde de muzikant uit Los Angeles ook minstens één
prachtplaat af (waarvan een aantal de klassieker status inmiddels ook heeft
bereikt). Verder stond de Californische muzikant natuurlijk aan de wieg van de
Buena Vista Social Club, die de Afrikaans-Cubaanse muziek aan het eind van de
jaren 90 naar de rest van de wereld bracht. In het nieuwe millennium leverde Ry
Cooder al een handvol uitstekende platen af en zes jaar na het wat mij betreft
net wat mindere Delta Time is hij terug met The Prodigal Son.
Ry Cooder produceerde zijn nieuwe plaat samen met zijn zoon Joachim en koos dit
keer voor een bescheiden bezetting in de studio. Ry Cooder tekent op The
Prodigal Son voor vrijwel alle snareninstrumenten en de keyboards en nam
uiteraard de vocalen voor zijn rekening. Zoon Joachim nam plaats achter de
drumkit, zodat verder alleen een bassist, een violist en wat achtergrondzangers
nodig waren. Het levert een mooi open geluid op, waarin iedere snaar die Ry
Cooder aanraakt is te horen. Dat is een genot, want de Amerikaan behoort nog
altijd tot de betere gitaristen en heeft bovendien een uniek en uit duizenden
herkenbaar geluid. Wat voor het gitaarwerk van Ry Cooder geldt, geldt ook voor
de rest van het geluid op de plaat. Ook op zijn nieuwe plaat vermengt Ry Cooder
op de van hem bekende wijze invloeden uit de folk, country en vooral blues en
gospel, waardoor de plaat aanvoelt als het spreekwoordelijke warme bad. Ry
Cooder maakt zich er echter zeker niet makkelijk af en klinkt op The Prodigal
Son geïnspireerd en gepassioneerd. De inspiratie en passie zijn goed te
horen in de weer net wat doorleefder klinkende vocalen van de inmiddels 71 jaar
oude muzikant, maar komen nog duidelijker uit de speakers wanneer Ry Cooder
grijpt naar zijn gitaren of naar de banjo of mandoline.
Het snarenwerk van de meestergitarist is nog altijd om je vingers bij af te
likken en kan heerlijk losgaan of juist uitermate subtiel klinken. Ry Cooder
maakte in 1989 een onuitwisbare indruk door het desolate landschap en de
beklemmende leegte van Paris, Texas, te vangen met een enkele aanraking
van de snaren op zijn gitaar (op de soundtrack van de gelijknamige film) en het
is een kunst die hij nog steeds tot in de perfectie beheerst. The Prodigal
Son bevat een aantal traditionals, een aantal covers en een aantal eigen
songs en alles klinkt even mooi, gloedvol en ruimtelijk. Alleen vanwege het
gitaarwerk is The Prodigal Son al een aanrader, maar ook in vocaal
opzicht is het weer een prima plaat, terwijl de songs zonder uitzondering van
hoog niveau zijn.
Laat The Prodigal Son uit de speakers komen en de temperatuur stijgt met
een aantal graden, terwijl de tuin of het terras langzaam maar zeker
transformeert in de moerrassen uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. In
de verte staat een wat vervallen kerkje van waaruit prachtig gitaarwerk klinkt.
Ry Cooder is terug. Ga dat horen.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: read:http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/05/ry-cooder-prodigal-son.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 28 juni 2018
|
|