Robert Jon & the Wreck - Ride into the light / 8 (Waardering Muziekwereld)
De rootsrockband Robert Jon & The Wreck uit Zuid-Californië blijft het beste van klassieke rock omzetten in onweerstaanbare nieuwe nummers op hun nieuwste album Ride Into The Light. De plaat kwam uit op 4 augustus 2023 op Joe Bonamassa's Journeyman Records label en is opnieuw een mooie release van één van de meest vitale bands van dit moment. De groep werkte tijdens de sessies samen met de legendarische producers Don Was (John Mayer, Bonnie Raitt), Dave Cobb (Brandi Carlile, Chris Stapleton), Kevin Shirley (Iron Maiden, The Black Crowes) Joe Bonamassa en Josh Smith en deze samenwerking haalde de ene geweldige prestatie na de andere uit alle betrokkenen.
De magie van Robert Jon schuilt in zijn vermogen om de harde riffs van Lynyrd Skynyrd, de soul van The Allman Brothers en de hooks van Tom Petty naadloos te laten overlopen in nieuwe songs die vrij zijn van clichés en vol kracht zitten. Met elke nieuwe release wordt hij daar beter in en Ride Into The Light is duidelijk zijn meest geslaagde poging tot nu toe.
Fans zullen blij zijn dat Ride Into The Light de vier nummers bevat die op de recente EP One Of A Kind staan, waaronder het rock and roll volkslied "Come At Me", het door Americana geïnspireerde "Who Can You Love" en de riff-gedreven rocknummers "Pain No More" en "One Of A Kind". Deze nummers zijn geproduceerd door Grammy winnaars Don Was en Dave Cobb en behoren tot de beste selecties op de plaat. "Pain No More" opent Ride Into The Light met de bare-knuckle kant van de band, maar schakelt al snel over naar melodieuzer terrein. Robert Jon en zijn band, bestaande uit Andrew Espantman (drums, achtergrondzang), Henry James Schneekluth (leadgitaar, achtergrondzang), Jake Abernathie (toetsen) en Warren Murrel (bas), glijden van de ene smaak naar de andere met het gemak van musici die het grote geheel intuïtief begrijpen. Het leadgitaarwerk van Schneekluth is bijzonder bevredigend en de zang van Robert Jon maakt het arrangement af met zijn herkenbare geluid. Het rustige "Who Can You Love" volgt en brengt een vleugje Eagles-achtige country/rock compleet met zoete vocale harmonieën en lekkere gitaarpartijen. Het is é(n van die nummers waar "hitsingle" op geschreven staat en het laat horen hoe soepel en melodieus Robert Jon & The Wreck kunnen klinken. RJ croont de teksten op een geloofwaardige manier zonder opsmuck, wat moeilijk is in een liefdesliedje, terwijl The Wreck een koele maar stabiele basissound achter hem houdt. Opnieuw voegt Henry James Schneekluth een aantal perfecte leadgitaarlicks toe, waaronder een paar coole pedal steel lijnen. Hij is een toekomstige legende op komst en fans van melodieuze, op blues gebaseerde gitaarvirtuositeit moeten hem leren kennen. "Bring Me Back Home Again" is een Southern Rock epos dat gebruik maakt van elektrische en akoestische texturen, een complexere structuur en uitstekende dynamiek. Robert Jon geeft alles vanachter de zangmicrofoon en komt heel overtuigend over. De rest van de band ebt en vloeit met hem mee en zet één van hun strakste samenspeelwerk op de plaat neer.
Er staan maar acht nummers op Ride Into The Light, wat ze stuk voor stuk tot een hoogtepunt maakt. "West Coast Eyes" grijpt terug naar het Californische geluid en bevat een prachtige slidegitaarsolo. "Don't Look Down" gaat helemaal over 70s hardrock, en gaat vanaf het begin voor maximale impact. Het titelnummer, "Ride Into The Light", sluit het album af met een soulvol gevoel en goed geharmoniseerde twin gitaarlijnen.
Ingeval het klinkt alsof Robert Jon & The Wreck het allemaal kunnen, dan is dat omdat ze dat kunnen. Op het gebied van Amerikaanse, song-georiënteerde rock and roll zijn zij de vaandeldrager die alle anderen moeten volgen. Luister maar een keer en je weet dat dit waar is. Een echte aanrader. Het is moeilijk om te negeren wanneer deze getalenteerde muzikanten het podium betreden.
Gepubliceerd op Muziekwereld: 24 september 2023