Youssou N'Dour - Rokku mi rokka (Waardering Muziekwereld) ****
Er zijn een hoop mensen die Youssou N’Dour verwijten dat hij zijn Afrikaanse roots in de jaren tachtig en negentig verloochend heeft door bijvoorbeeld met Peter Gabriel en Neneh Cherry te werken. Dezelfde mensen die zeggen dat zijn vroegere albums zo verschrikkelijk goed waren en hij daarna zo commercieel werd. Ik vind dat de grootste mogelijke onzin. Als er één artiest is geweest die er mede voor heeft gezorgd dat Afrikaanse muziek op de kaart werd gezet in het N’Dour wel. En hoewel zijn albums in de jaren tachtig en negentig – met songs die soms van Engelse teksten werden voorzien en dus voor een groter publiek toegankelijk waren – misschien niet altijd even coherent waren, waren zijn liveoptredens altijd ijzersterk. Zijn geweldige stem en immer ijzersterke begeleiders bleven trouw aan de Afrikaanse roots. En N’Dour heeft zich in zijn teksten altijd sterk gemaakt voor de sociale situatie waar zijn landgenoten zich in bevinden. Kortom, hij heeft ons bewust gemaakt van de geweldige Senegalese muziek (en Afrikaanse muziek in het algemeen) en heeft een politiek statement bij ons neergelegd. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om bij een artiest. N’Dour rondt met zijn nieuwe album Rokku Mi Rokka een briljante trilogie af die met Nothing In Vain (2002) begon en met Egypt (2004) een Grammy-winnend vervolg kreeg. Noem het de terugkeer naar zijn Senegalese roots. Ook op het nieuwe album geeft N’Dour de mbalax, de sterkst aanwezige muziekstijl in Senegal, een twist mee. In dit geval door er ook minder bekende – aan de grenzen met Mali en Mauritanië aanwezige – muziekstijlen doorheen te vlechten. De meesterlijke blend van Afrikaanse stijlen geeft het meesterschap van N’Dour aan. Opvallend genoeg komt juist op dit album ook Neneh Cherry langs. Het met haar gezongen Wake Up (It’s Africa Calling) is een regelrecht vervolg op hun grote hit 7 Seconds, maar klinkt nu wel meer Afrikaans dan de door velen als cheesy versleten voorganger. Triest als je erbij nadenkt dat de boodschap nog net zo nodig is als in 1994. Verrassend genoeg zijn Afrikanen zelf helemaal verzot op elektronische instrumenten, terwijl wij in het westen de Afrikaanse muziek juist zo puur mogelijk willen. N’Dour heeft van zijn nieuwe album dus twee versies gemaakt: één met elektronische keyboards en moderne instrumenten voor de Afrikaanse markt en een meer traditioneel klinkende voor ‘ons’. DICK HOVENGA
Bron: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 22 december 2007