Van Morrison - Enlightenment *** (Re-play)
In zijn eerste nummer van zijn nieuwe cd bezingt Van Morrison zijn favorieten: Gene Chandler, Wilson Pickett en Sam Cooke. Zij zijn inmiddels van het toneel verdwenen, maar Van is er nog steeds. Hij zit inmiddels al weer een kwart eeuw in het vak en nog steeds maakt hij ieder jaar een nieuwe LP/CD. Zo’n constante factor en hoge productie is fijn voor de platenmaatschappij, maar of de Irishman er verstandig aan doet, is zeer de vraag, want hij begint aardig wat slijtageverschijnselen te vertonen. Zijn nummers beginnen steeds meer op elkaar te lijken en ook de albums gaan onderling steeds minder verschillen. Het is natuurlijk nimmer slecht wat Van Morrison doet – daarvoor is hij te veel een rasmuzikant en zanger – maar het begint allemaal net iets te braaf te worden. Naarmate het heilig vuur in hem is opgelaaid, begint het muzikale vuur te doven. Ook de arrangementen zijn net iets te mooi en te gladjes. Prima voor bij het haardvuur met een glaasje wijn, maar we zijn beter van ‘The Man’ gewend. Twee nummers springen eruit: Youth Of 1000 Summers en Real Real Gone. In beide nummers is een hoofdrol weggelegd voor Georgie Fame die ouderwets tekeer gaat op zijn Hammond-orgel. Misschien moet Van Morrison weer eens een plaat maken met andere artiesten die hem kunnen inspireren, zoals Fame of – zoals een paar jaar geleden The Chieftains. En anders moet hij gewoon maar een jaartje overslaan. Hij heeft genoeg fraaie albums gemaakt om een jaartje op te kunnen teren.
30 november 1990