Van Morrison - What's wrong with this picture? *****   

Met de titelsong opent Van Morrison zijn nieuwe album op niet mis te verstane wijze. Een dromerige ballad, waarin Van het recht claimt zichzelf te zijn en niet te leven naar het imago dat de buitenwereld hem opdringt. Geen onbekend thema in het werk van deze Ierse muzikant, maar op dit album is het wel héél dominant, want ook voor het schrijven van 'Too Many Myths', 'Goldfish Bowl' en 'Fame' heeft Van zijn inspiratie gevonden in de schaduwzijden van het sterrendom. Dat juist in deze songs de blues de kop opsteekt, is dan ook geen wonder. Net als op zijn vorige album (Down The Road) slaat Van Morrison ook hier weer uiteenlopende muzikale richtingen in. 'Whinin’ Boy Moan' is een onvervalst staaltje jump blues, terwijl 'Stop Drinking' rock ‘n’ roll in de beste traditie van Jerry Lee Lewis is. Voorts een bloedstollende uitvoering van de klassieker 'Saint James Infirmary', dat Louis Armstrong reeds in 1928 vertolkte. Van betoont hiermee wederom respect aan al die muzikanten die in de platenkast van zijn vader huisden tijdens zijn jongensjaren in Belfast. Soul is aan de beurt in 'Get On With The Show' - horen we hier niet in de verte There Goes My Baby van The Drifters klinken? Het zijn echter die even onmiskenbare als ondefinieerbare Van Morrison-songs - file under Celtic Soul! - die het album boven de toch al hoge maat van Van The Man zelf uittillen. De titelsong, 'Little Village' en feel good-song 'Once In A Blue Moon' zijn stuk voor stuk kleine juwelen. Is de soulvolle stem van Morrison het instrument dat elke song draagt, de blazerspartijen en het orgelspel mogen er ook zijn. De hoes in klassieke Blue Note-stijl is de kroon op een nieuw meesterwerkje van onze Belfast Cowboy!

27 januari 2004