Tori Amos - American doll posse (Waardering Muziekwereld) ****
Na het zeer sterke Scarlet’s Walk (2002) viel The Beekeeper (2005) een beetje tegen. De kwaliteit van het songmateriaal was net iets minder dan we van Tori Amos gewend waren en de plaat klonk ook wat overgeproduceerd – alsof Amos alle studiotrucjes tegelijkertijd wilde gebruiken. American Doll Posse is wederom door Amos zelf geproduceerd, maar ditmaal klinkt het allemaal een stuk evenwichtiger. De plaat ligt duidelijk in het verlengde van Scarlet’s Walk, en wederom kruipt Amos in de huid van vijf verschillende personages (haar ‘posse’) om zo de meest uiteenlopende nummers te kunnen brengen, van intiem en persoonlijk tot politiek en ronduit vervreemdend. Het album opent met een boodschap aan de Amerikaanse president (Yo George), maar gelukkig vervalt Amos niet in goedkope kretologie. Yo George is een van de vijf korte intermezzo’s, die echter niet misstaan tussen de overige vijftien (!) stuk voor stuk ijzersterke songs. De eerste single Big Wheel zet gelijk de toon met een heerlijke slide-partij over een huppelend ritme. Even later klinken Teenage Hustling en You Can Bring Your Dog zelfs behoorlijk ruig, maar gelukkig neemt Amos ook gas terug in karakteristieke ballads als Girl Disappearing en Father’s Son. Secret Spell is weer gewoon een heerlijk popliedje met een twist, terwijl Code Red niet misstaan zou hebben op Under The Pink of Boys For Pele. Met American Doll Posse revancheert Amos zich zo ruimschoots voor The Beekeeper. Hulde!
Recensent : Henri Drost
Verschenen in Plato Mania nr: 229
Datum recensie: 23-4-2007
Plato Mania waardering: ****
Gepubliceerd op Muziekwereld: 27 mei 2007