Ricky Lee Jones - The sermon on exposition boulevard (Waardering Muziekwereld) ***½
Met haar vorige cd The Evening Of My Best Day, haar eerste voor V2 Records, leverde Ricky Lee Jones haar beste album sinds jaren af. Toch was dat kennelijk geen aanleiding ook haar nieuwe album bij V2 Records uit te brengen, aangezien zij voor Sermon On Exposition Boulevard alweer van platenmaatschappij is veranderd; zij huist nu op het rootspoplabel New West. Ook stilistisch heeft de eigenzinnige Jones de jazzy popstijl van The Evening Of My Best Day verlaten voor rootsier singersongwriterrock, waarbij de gedurfde teksten van de nummers, gelijk de albumtitel, zijn terug te voeren op de woorden van Jezus. Niet dat het album daarmee een reliplaat is geworden, want juist door de lessen van Jezus in een hedendaagse context te plaatsen, levert Ricky algemeen commentaar op de moderne maatschappij. Blijft alleen de vraag of de muziek ook gelijke tred houdt met die tekstuele ontwikkeling en dat is lastiger te beoordelen, al lijdt het geen twijfel dat Sermon On Exposition Boulevard haar meest directe en gevarieerde plaat is sinds de jaren tachtig. Je moet nog altijd houden van Jones’ nasale zang, die klinkt alsof ze permanent verkouden is, maar dan heb je vele stemmingen om je in onder te dompelen. Die stemmingen variëren van de simpele, eendimensionale rock van opener Nobody Knows My Name tot de meeslepende singer-songwriterjazz van Where I Like It Best, en van het Tom Waits-achtige Tired To Be A Man tot de saaie americana-achtige instrumental Road To Emmaus. Persoonlijk vind ik lang niet alles geslaagd, al kent het album meer momenten van schoonheid dan bijna alle Rickies platen van de laatste achttien jaar.
11 maart 2007