Reid Jamieson - The unavoidable truth ***˝
Reid Jamieson, is een nieuwe (Canadese) ster aan het Americana-firnament’ die met z’n tweede schijf, The Unavoidable Truth, een zeer mooi werkstuk heeft afgeleverd. De songs heeft hij allemaal zelf of in samenwerking met anderen geschreven en voor de muzikale omlijsting is een beroep gedaan op Canada’s best, waaronder pedal steel gitarist Bob Egan (ex-Wilco) en zangeres Sarah Harmer, ooit nog openingsact op Blue Highways. ‘Time often spends itself with no concern for mental health’, begint de openingssong The Last Day Of The Year. Daarmee is de toon gezet: loodzwaar. Gelukkig is de muziek heel wat luchtiger. Jamieson heeft iets van zijn stadgenoot Ron Sexsmith: zijn stem bijvoorbeeld, maar ook zijn vaardigheid om heel fragiele popconstructies neer te zetten, een beetje Beatles-achtig met akoestische gitaar en piano en strings, dan weer iets met een trompet en zo’n beschaafd neuriënd achtergrondkoortje en altijd met prachtige close harmonies. Heel Brits eigenlijk, wat dan meteen weer met de pedal steel uitgedreven wordt. In Holding Out, een melancholiek duet met Sarah Harmer, gaat het om ‘the loneliness of being wrong’ en hier klinkt Jamieson een beetje zoals een andere grote man uit Toronto, een zekere Neil Young. Jamieson weet uit heel veel vaten te tappen zodat iedere song muzikaal verrast en dat is erg leuk. Mijn enig bezwaar: zijn songteksten zijn soms wel heel zwaar op de hand en ook wel eens een beetje onhandig, zodat je er van versteld staat hoe hij er toch in slaagt die grote lappen tekst in een gewoon melodietje te proppen. Maar met dit probleem worstelen de beste songschrijvers van de wereld wel eens.
31 oktober 2004