Rachael Yamagata - Happenstance ****
De 27-jarige Rachael Yamagata speelt piano en heeft een loom, lichtelijk hees, stemgeluid. Van die luie vergelijkingen met Norah Jones komt ze dus voorlopig niet af, ook al slaan ze welbeschouwd nergens op. Rock, funk en autobiografische sing/song overmeesteren hier immer de jazzimpulsen. Yamagata’s songs tonen zich bovendien stilistisch minder eenduidig en harmonisch flexibeler dan die van Jones. De arrangementen zijn verzorgd zonder egaal te zijn en de melodieën ronduit bloedmooi. Belangrijker nog: deze dame kan ook geagiteerd klinken. Geen wonder met al die kerels die haar dumpen waar ze bijstaat (kijk maar naar haar foto op de hoes, dan denk je wat zijn dat voor mannen?). Haar krachtige toucher als pianiste getuigt hoorbaar van vier jaar dienstbetrekkingen in een vanuit Chicago opererende funkband, een leerschool die vooral in het uiterst meeslepende en Litte Feat-achtige Paper Doll vruchten afwerpt. De titel van het album dus sterk misleidend, want voor zo’n geweldig debuut is meer nodig dan goed geluk.
16 maart 2005