Queens of the Stone Age - Lullabies to paralyze ****
Het is op zich een klein wonder dat er een nieuwe plaat van de Queens Of The Stone Age is uitgebracht. De vorige, Songs For The Deaf uit 2003, werd bij het verschijnen al bestempeld als een ‘klassieker’. Of het al niet moeilijk genoeg is om zo’n album van een vervolg te voorzien, kreeg de band ook nog met de keerzijde van het succes te maken. Lees: drank, dames, dope. Lang leek het of de band rond Josh Homme eenzelfde lot beschoren zou zijn als zijn vorige Kyuss, dat ook al bezweek onder interne en externe druk. Niet dus. Al moest zanger en bassist Nick Oliveri opgeofferd worden. Zijn afwezigheid heeft de band beroofd van de sluimerende waanzin die door het geluid waarde. Terwijl de vorige cd opgezet was als een imaginair radioprogramma, bevat dit album een selectie losse songs. Verrassing heeft dus plaatsgemaakt voor degelijkheid. Toch is dat nauwelijks een verlies. Er is nog steeds geen enkele band die zulke lekkere liedjes schrijft, zo effectief werkt met de dynamiek tussen hard en zacht en keihard kan rocken zonder dat het lomp wordt. Tel daarbij de stem van Mark Lanegan, een gastbijdrage van ZZ Top’s Billy Gibbons en Shirley Manson van Garbage, en we hebben gewoon een nieuwe topplaat van de Queens in handen.
11 mei 2005