Pamela G - Smooth but deadly (Waardering Muziekwereld) 9½
Wat doe je als je buiten de gangbare, lees: rotcommerciële paden, in het Amerika van rap, hip hop, blue eyed soul en ,,R&B'' je eigen muziek bedrijft? Zodat geen enkele platenfirma het 'risico' neemt met je in zee te gaan? Dan doe je zoals Pamela G: je brengt af en toe een cd in eigen beheer uit om de wereld buiten het lokale clubcircuit en de bijbehorende fans te laten weten dat je bestaat. Dat ze jazz standards (smooth jazz), sixties soul en (ouwe) R&B zingt, is natuurlijk niet zo speciaal: gelukkig wijden velen zich nog aan die heerlijke genres. Dat Pamela G haar songs zelf pent, samen met medeproducer Joyce J. Jones, is al heel andere koek. Iemand met de stem en de techniek van Pamela G, opgeleid in het kerkkoor van San Bernardino, California, die bovendien nog als pianiste aardig uit de hoek kan komen, maakt dat ze al met heel wat groten het podium deelde. We besparen u de volledige lijst maar Jimmy Vaughn, Rod Piazza & The Mighty Flyers, Shemekia Copeland, Tommy Castro, Robert Cray, BB King, Buddy Guy, Stanley Clark, Herbie Hancock en Billy Mitchell moeten volstaan. Na 'It's A 'G' Thang', waar ze zo'n 10.000 exemplaren van sleet, kwam er in 2007 deze 'Smooth But Deadly'. Al even uit dus, maar da's in de gegeven omstandigheden niet onverwacht en het moet gezegd, de zwarte diva overtuigt ons geen klein beetje met deze netjes in twee stukken van vijf songs verdeelde cd, 'The Smooth Side' en 'The Deadly Side'. Want ook de songs staan. Geen zwakke beestjes maar wel enkele tunes die standards kunnen worden, zoals 'Trying To Find A Way', of het loungy 'When My Lover Comes' bij voorbeeld. Een deun als 'This Instrument Won't Play' is een prima sixties R&B pastiche. En wat dan gezegd van het niveau van de band? Luister maar eens naar de sublieme trompetinterventies van Andrew Howard in 'Makes Winter Good Too' of het aan Joe Pass refererende gitaarwerk van Massa Kohama in 'Trying To Find A Way'. De lekker stampende R&B liefdesverklaring 'I Love To Sing And Play The Blues' had zo op een Bobby Bland cd gepast. Het parlando en de zang in 'Rich Man' hadden zo van Millie Jackson kunnen zijn. Van de 'klassieke' blues zit het nogal ver, op het afsluitende 'Somebody Take Him' met zijn knappe harpspel na, maar 'Smooth But Deadly' is nu al een soul klassieker. Yes she can!
Bron: http://www.bobtjeblues.com/nl/cd/smooth-but-deadly
Record labels: Own Control
Website:
Pamela G
Website:
CD Baby
Gepubliceerd op Muziekwereld: 20 oktober 2009
|
|