Neil Young - Chrome dreams II (Waardering Muziekwereld) ****
Neil Young ziet liedjes schrijven en platen opnemen als intuïtieve processen, waarbij het streven naar perfectie er eigenlijk niet toe doet. Die werkwijze speelt hem vooral parten sinds de klassieker Freedom, want vanaf het begin van de jaren negentig grossiert hij in halfbakken albums, wat ontegenzeglijk getuigt van een zekere zelfgenoegzaamheid, die soms grenst aan pure onverschilligheid. Bovendien schikte hij zich steeds gewilliger in de rol van de verstokte hippie voor wie vroeger alles beter was, al viel er voor een vijftigplusser met enige goede wil best nog het een en ander uit het leven te halen. Hoe anders klinkt Young ineens op Chrome Dreams II, een soort van road record met als onderliggende boodschap dat een mens tot in lengte van dagen zijn dromen moet blijven najagen, terwijl er uit Shining Light en No Hidden Path zelfs een religieus geïnspireerde hoop op verlossing spreekt. Tien nummers bevat deze veertigste reguliere soloplaat met een speelduur van ruim een uur, waarvan zowat de helft opgaat aan twee ultralange stukken met nogal wat karakteristiek gesoleer op de elektrische gitaar. Pièce de résistance is het liefst dertien coupletten tellende Ordinairy People, dat nota bene stamt uit de sessies van het bijna twintig jaar oude This Note’s For You, die schandelijk miskende rhythm & blues-exercitie met de liefst zes blazers herbergende gelegenheidsgroep The Bluenotes. Verbazingwekkend genoeg weet die tour de force mede dankzij de episodische tekst de volle achttien minuten te boeien, dit in tegenstelling tot het ietwat minder uitgesponnen No Hidden Path, maar daar staat dan weer het uit de tijd van Harvest overgebleven countryfolkjuweeltje Beautiful Bluebird tegenover. Zo bestrijkt Chrome Dreams II, de virtuele opvolger van een nooit uitgebracht album van drie decennia her, de stilistische veelzijdigheid van Young, die er bovendien eindelijk weer eens in slaagt om uit te stijgen boven het niveau van gepruts en gezemel. Sterker zelfs: hoewel de tijd het natuurlijk nog moet leren, lijkt er warempel sprake van een semi-meesterwerk. GEERT HENDERICKX
Bron: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 2 december 2007