Michelle Anthony - Stand fall repeat ***˝
Als Jay Farrar zich inlaat met een debuut, is er bij voorbaat sprake van een heel groot talent. Laat dit nu ook het geval zijn bij dit album van Michelle Anthony, een fris ogende twintiger, afkomstig uit Kansas City. Deze dame schrijft, alleen of met echtgenoot Scott, alle songs zelf en giet die in rockgetinte, rootsy arrangementen. Qua stem kun je haar niet beter vergelijken dan met Chrissie Hynde. De songs vallen op door hun melodieuze kracht, hun sterke arrangementen en hun variatie. Michelle speelt zelf ook nog eens piano, gitaar, banjo en bas en toont zich een erg sterke zangeres, die qua aanpak meer dan eens doet denken aan Sheryl Crow. Ik deel niet de mening van diegenen die de plaat afdoen als weinig origineel. Ik weiger te denken in termen als “bemoedigende eerste stap, onderweg naar een eigen gezicht”: ik heb de plaat zoals gebruikelijk ettelijke keren beluisterd voor ik er wat over wilde schrijven en keer op keer ontdek ik een erg aangenaam album, met meerdere radiowaardige songs, met teksten die ergens over gaan, met een sound die ik weliswaar eerder hoorde, maar die mij ten zeerste bevalt… Veel meer kan ik niet verwachten van een debuutplaat en bijgevolg zal ik niet nalaten deze songs aan iedereen die luisteren wil, aan te bevelen. Is dit een meesterwerk, dan? Nee, dat is het niet, maar wie niet hoort dat Michelle Anthony bijzonder veel kwaliteiten in huis heeft, die moet dringend zijn oren laten nakijken. Dan zal hij of zij misschien wel de kracht horen van songs als Ellouise, het aan Lucinda herinnerende Mourning Song of de geheide single Radio Waves.
2 december 2004