Marah - If you did't laugh, you'd cry ****½
“20,000 Streets Under The Sky” was een retour de force na het ontstellend zwakke, door overproductie gefnuikte “Float Away With The Friday Night Gods”, en “If You Didn’t Laugh, You’d Cry” staat op zijn beurt voor een bevestiging van die glorieuze wedergeboorte van het ondertussen van Philadelphia naar Brooklyn verkaste Marah. Het excentrieke broederpaar Dave en Serge Bielanko serveert op de vijfde cd zijn zondermeer sterkste collectie songs sinds het wonderlijke “Kids In Philly” uit 2000. Bovendien gingen ze bij het inblikken ervan vastberaden voor een zo getrouw mogelijke benadering van hun geluid op de planken. Dat betekent live in de studio dus. En dat resulteert in een lekker rauw aandoende lap lillend rood rootsrockvlees, waarbij nu eens de folkhelft van hun behoorlijk gespleten groepspersoonlijkheid, dan weer hun altijd wel sluimerend aanwezige punkhart wat nadrukkelijker op het voorplan mogen treden. Het ene moment nodigen ze nog steeds uit tot de Springsteen-vergelijkingen waarmee ze jaren geleden geregeld werden geconfronteerd (ik denk dan bijvoorbeeld aan het met een fraaie mondharmonicabijlage gelardeerde “Walt Whitman Bridge”), het andere lijken respectievelijk Simon & Garfunkel en Graham Parker wel model te hebben gestaan (zie daarvoor bijvoorbeeld het melodieuze, volop naar de sixties geurende “City Of Dreams” en het terloops bij vlagen ook wel aan iets van Cornershop herinnerende “The Hustle”), zij het dan wel met een vlijmlscherp scheermesje tussen de billen - het moet spannend blijven niet waar? Van stevig uit de bocht gaande (pop)rockers (genre “The Closer” – de opener hier nota bene – of “Fat Boy”, om er maar enkele te noemen) over tal van akoestische bijdragen (zoals het statement “What If We’re Outta Tune With The Rest Of The Word” er bijvoorbeeld één is) tot onverwacht intimistische ballades, de Bielanko’s gaan ditmaal nauwelijks een stilistische uitdaging uit de weg. En precies dat gegeven maakt van “If You Didn’t Laugh, You’d Cry” zo’n verdraaid sterke plaat. Niveau Wilco, Son Volt, Slobberbone en de Bottle Rockets moet je maar denken. Met een gegarandeerd lange houdbaarheid, zoveel is nu al zeker…
23 december 2005