Zangeres Malouma uit Mauretanië deed in 1991 dingen die in haar land behoorlijk schokkend waren. In weerwil van goed West-Afrikaans gebruik van de griots zong zij niet de lof van haar meerderen en schreef zij een scherpe songtekst over de bittere noodzaak van vrijheid van meningsuiting en vrije verkiezingen, iets dat in haar land node werd gemist. Van de ene op de andere dag werd Malouma geboycot door radio en televisie en werd zij sociaal en artistiek genegeerd.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Malouma formeerde een band van gelijkgestemde geesten en ging stug door met het zingen van protestliederen. In haar zelfgeschreven nummers bedt zij haar zangstijl, die klinkt alsof zij de blues zingt vanaf een minaret, in een deels traditionele, deels nieuwe context. Het levert veelzijdige muziek op van hypnotiserend gitaarspel, (Noord)-Afrikaanse ritmes en veel uitstapjes naar rock, soul, raï en flamenco. Dat alles krijgt vleugels dankzij Malouma's krachtige, stukgezongen stem die als een waanzinnige rammelt aan de ketenen van de gehoorzaamheid.