Lonely, Dear - Lonely, noir (Waardering Muziekwereld) ****
Het verhaal
van Emil Svanängen klinkt als een sprookje. Svanängen knutselde wat voor
zichzelf en bracht zijn liedjes lokaal op kleine schaal uit. De mensen van Sub
Pop kregen een van zijn cdr’s te horen en waren snel overtuigd van zijn talent.
Svanängen’s muziek is inmiddels wereldwijd uit. Hij weet op Loney, Noir een
prachtige sfeer op te roepen waarbij hij regelmatig inspiratie vindt bij het
werk van de Beach Boys. Het album opent met het prachtige Sinister In A State Of
Hope. Net als The Meter Marks OK houdt Svanängen zich hier in en stopt hij het
nummer niet helemaal vol met instrumenten. Zo maakt hij een ingehouden
prachtnummer. I Am John, de single van het album, is daarentegen lekker
uitbundig. Svanängen pakt uit met een koortje, percussie, blazers en een wat
opgejaagd ritme. Dit is hemelse pop waar Brian Wilson tevreden mee zal zijn.
Datzelfde trucje haalt Svanängen uit in I Am The Odd One, met een lekker
koortje, en in Hard Days 1, 2, 3, 4. Svanängen heeft een falset en daar moet je,
zeker in nummers als I Am John, even aan wennen. Maar Loney, Noir is een
popplaat zoals er niet veel gemaakt worden. Deze maanden is Loney, Dear in ons
land te zien, dus mis het niet.
Recensent : Han Orsel
Verschenen in Plato Mania nr: 237
Datum recensie: 4-12-2007
Plato Mania
recensie: ****
Gepubliceerd op Muziekwereld: 15 januari 2008