Leonard Cohen - Dear Heather ****
Als men een lijst zou
moeten maken van popmuzikanten die poezië en muziek met
elkaar hebben verbonden, komt uiteraard bij velen de naam
Bob Dylan op. Van dezelfde generatie (en zelfs nog ouder, dit jaar werd hij
zeventig) is Leonard Cohen, wat mij betreft één van de
grootste popdichters.
Verraste hij een paar jaar geleden al met het schitterende Ten New Songs,
zijn nieuwe CD Dear Heather mag er ook zijn. Het album opent met een op
muziek gezet gedicht van Lord Byron, de negentiende eeuwse, in
zijn vaderland Engeland verguisde en naar Italië uitgeweken "poete mandit".
Daarna volgt een nummer waarin Cohen zijn gecompliceerde verhouding met vrouwen
uit de doeken doet. Het derde stuk is meteen
het hoogtepunt van de CD wat mij betreft, een verstilde ballade over
de briefwisseling met een oude geliefde ("You never liked to get
The letters that I sent. But now you've got the gist of what my letters
meant. You're reading them again, The ones you didn't
burn. You press them to your lips, My pages of concern.
en met aan het eind:
You walk into my room. You stand there at my desk, Begin your letter to
The one who's coming next").
Overigens wordt zijn diepe stem aardig aangevuld door Sharon Robinson, die wel
een stem heeft waar niet iedereen van zal houden. Maar vooral de combinatie is
heel apart. Op Undertow en Morning Glory wordt het nivo iets teruggeschroefd, af
en toe wat te pathetisch. Maar There for You en On that
Day (over 11 september) zijn weer prachtig. Nightingale
(een ode aan de nachtegaal) is bijzonder vanwege de toonzetting en
het titelnummer Dear Heather heeft wat tijd nodig om indruk te maken.
Villanelle for our Time is een gedicht van de vergeten dichter Frank
Scott. The Faith is weer een ouderwets kippenvel-nummer
met een opnieuw een prachtige, wel zeer zwaarmoedige tekst. De plaat wordt
besloten met een live-versie van de traditional Tennessee
Waltz, op zich een aardig nummer, maar een beetje
misplaatst in de context van dit album. Een echte
"zwaarmoedige plaat voor bij de centrale verwarming" om
Heere Heeresma maar eens te parafraseren. En iets wat je niet zou
verwachten van een zeventig jarige Canadees die ook part-time
boeddistische monnik is.
Recensie Kees Smit
14 november 2004