Kate Campbell - Blues and lamentations ****½
Alvorens zich definitief professioneel met muziek bezig te houden, studeerde Kate Campbell aan diverse universiteiten voor historicus. En als je haar muzikale c.v. er eens rustig op naslaat, dan heeft het er alle schijn van dat die studies ook op de muzikant Campbell hun sporen hebben nagelaten. Vooral op haar recentere platen ging ze steeds dieper in haar eigen muzikale achtertuin spitten. Met het gospelgetinte, in 2000 verschenen “Wandering Strange” focuste ze zo bijvoorbeeld op haar eigen muzikale roots, het uit 2003 stammende “Monuments” was één lange trip door Zuiders Folkland, “Twang On A Wire” van datzelfde jaar een hommage aan de vrouwelijke country singer-songwriters van de vroege jaren zeventig en nu is er “Blues And Lamentations”, een album dat - zoals zijn titel dat al doet vermoeden – iets heeft met de blues. De blues vooral als universeel gevoel dan. Campbell meent immers, dat de magie van dat muziekgenre vooral daarin schuilt, dat het z’n beoefenaars de kans geeft hun zorgen van zich af te zingen. “Blues And Lamentations” werd door Campbell in goed gezelschap volledig akoestisch ingeblikt. Walt Aldridge (productie, gitaren, bouzouki, harmonieën), Carl Jones (mandoline, banjo, akoestische gitaar), Dave Jacques (doghouse bass), Jim Hoke (klarinet, accordeon, autoharp, harmonica), Larry Franklin (fiddle), Randy Kohrs (dobro), Doug Stokes (percussie), Neil Rosengarden (trompet), Bill Huber (trombone), Ron De La Vega (cello), Mark Narmore (piano), Maura O’Connell, Guy Clark, Verlon Thompson, Cindy Walker en Mac McAnally (harmonieën) stonden haar terzijde bij de uitvoering van haar geestesspinsels. En al valt dat aan het geluid absoluut niet te merken, één take volstond daarbij voor elk nummer. En Campbells teksten, die zijn naar goede gewoonte ook weer om van te smullen. In opener “Miles Of Blues” (bloedmooie Americana!) stelt ze dat de blues zich geen geografische beperkingen laat opleggen, “Wheels Within Wheels” vertelt het waargebeurde verhaal van de Texaanse priester Burrell Cannon die er bijna in slaagde om de Wright Brothers voor te zijn in hun race om een vliegtuig te ontwerpen en het ingetogen “Shallow Grave” – met een instrumentale glansrol voor Kohrs op zijn dobro - bijt zich vast in de gelofte van een vrouw om de geest van haar voormalige minnaar die haar een langzame emotionele dood liet sterven te blijven teisteren. Het zijn slechts enkele van de vele hoogtepunten hier. Andere highlights zijn zeker ook nog de met Guy Clark gebrachte traditional “Pans Of Biscuits” – Prachtig hoe de stemmen van de twee elkaar complementeren! – en de ten dele door een gedicht van William Butler Yeats geïnspireerde en door Maura O’Connell van heerlijke harmonieën voorziene afsluiter “Peace Comes Stealing Slow”. Om een lang verhaal kort te maken, “Blues And Lamentations” bevestigt wat we eigenlijk al veel langer wisten: Kate Campbell behoort gewoon tot de allerbeste (Americana) singer-songwriter van het ogenblik.
28 september 2005