Karen Matheson - Downriver *****
Terug naar de
roots klinkt als een versleten cliché, maar een betere typering is eenvoudigweg
niet te geven voor deze nieuwe solo-cd van
Karen
Matheson, zangeres van de folkformatie Capercaillie.
Terug dus naar haar geboortestreek Argyll waar in huize Matheson tussen moeder
en grootmoeder nog Gaelic gesproken werd. En hoewel Matheson nauwelijks Gaelic
sprak (wel verstond) waren de eerste songs die ze leerde Gaelic songs. Een
aantal van die Gaelic songs uit haar jeugd zijn te vinden op deze cd die veel
persoonlijker klinkt dan haar twee eerste solo-cd's.
("The
Dreaming
Sea",
1996 en "Time To
Fall",
2002). Het kan liggen aan
het overwegend Gaelic materiaal (9 van de 11 songs) waarin Matheson zich
hoorbaar thuisvoelt, maar de stem van Matheson beschikt op dit album over een
emotionele diepgang, die op de voorgangers maar zelden aanwezig is. Op die meer
pop-achtige cd's doet ze veel moeite afstand te nemen van het
Capercaillie-repertoire. Het resultaat van die pogingen is niet altijd even
geslaagd. Haar stem is niet echt gemaakt voor dat repertoire en klinkt op met
name de Engelstalige tracks soms behoorlijk vlak. Daar is dus op deze cd geen
sprake van. Wat ongetwijfeld ook heeft geholpen is de organische wijze waarop
Downriver is opgenomen. Bijna zoals in een sessie, dus geen individuele
takes die later gemixt worden. Daarbij deed ze een beroep op een fantastische
groep muzikanten. Echtgenoot
Donald Shaw (piano),
James Grant
(gitaren), Ewen Vernal
(bas), James Mackintosh
(percussie),
Aidan O'Rourke (viool),
Donal Lunny
(bouzouki), Micheal
McGoldrick (uillean pipes, fluiten)) en het
Scottish Ensemble. Twee Engelstalige tracks telt deze cd, beiden
van de hand van James Grant.
"I Will Not Wear The Willow" heeft het karakter van een oude,
traditionele,donkere moordballade. Het enige moderne aan deze song is dat die
vanuit het vrouwelijk perspectief is geschreven.
"Singing In The Dark" verwoordt op
schrijnende wijze het gevoel van de liedjesschrijver wiens song nooit gehoord
zal worden. Hier gegoten in een "lament" met een refrein waarin eenzaamheid en
verlatenheid samenvallen:
"Won't break nobody's heart
Singing in the dark
While no one listens
Won't break nobody's heart
Singing in the dark
You need a witness
To your song"
Uit het Gaelic repertoire noem ik de ritmische waulking songs
"Puirt a Beul" en
"O nach eisdeadh tu'n sgeul le
aire". "Laiodh
fhearchair Eoghainn" is een prachtsong over de gesneuvelde bard
Alexander Ferguson. De mooiste songs zijn echter de eerste en laatste track van
de cd. "Chi mi bhuam"
("I see afar") is een ode aan de schoonheid van het eiland Mull. Hier wordt
de stem van Matheson slechts begeleid door piano en op de achtergrond de snaren
van het Scottish Ensemble. In al zijn eenvoud een zeer krachtige song. Absoluut
hoogtepunt is de lament
"Crucan Na Bpaiste" ("Burial place of the children"), geschreven
door Ier Brendan Graham.
Een song met een zeer sterke emotionele lading die besloten wordt door een
beklemmende uillean pipes solo van Michael McGoldrick. Downriver is dus
met lichtjaren afstand haar beste solo-cd. Met name in de rustige, delicate
Gaelic ballads is Karen Matheson onovertroffen. Jammer dat er bij het album geen
boekje met teksten en vertalingen zit. Onmisbaar bij een dergelijk album.
Gelukkig zijn die teksten wel te vinden op haar website:
www.karenmatheson.com. Folkalbum van het
jaar 2006?? Ik ben er bijna zeker van.
25 januari 2006