Jamie Cullum - Live at Blenheim Palace **** (DVD)
In
zeer korte tijd is de nu 24 jarige pianist Jamie Cullum één van Engeland’s best
verkochte jazzartiesten geworden. Met zijn debuutalbum Pointless Nostalgic
scoorde Cullum onverwachts een groot succes. Zijn combinatie van jazz,
doorspekt met popelementen, is een vorm van jazz die ook
de mensen die niet van jazz houden zal aanspreken. Bij de, vooral vrouwelijke,
jeugd is Cullum bijzonder populair, mede ook doordat Cullum zich erg
toegankelijk opstelt. Begin dit jaar verscheen al het derde album van Jamie
Cullum, genaamd Twentysomething. Dit album, waarvan er in korte tijd meer dan
750.000 werden verkocht, bezorgde Cullum de prestigieuze titel ‘biggest selling
UK jazz artist’.
Op 1 juli 2004 gaf Cullum een energetisch concert in de achtertuin van het
prachtige Engelse Blenheim Palace. Cullum speelde op dit ruim
1½ uur durende concert de volgende nummers:
I Get A Kick Out Of You
Frontin'
Twentysomething
All At Sea
Old Devil Moon
God Only Knows
What A Difference A Day Made
Why Do Today What You Can Do Tomorrow
Next Year Baby
Wind Cries Mary
Lover You Should Have Come Over
High & Dry / Singin' In The Rain
These Are The Days
I Could Have Danced All Night
But For Now
Evenals artiesten
als Alicia Keys en Norah Jones brengt Jamie Cullum met zijn warme, wat zwoele
stem, jazz op een zeer toegankelijk manier. Hij vertolkt oude klassiekers in een
nieuw jasje. Klassieke nummers van grootheden als Cole Porter
(I Get A Kick Out Of You), Brian Wilson (God Only Knows) en Jimi Hendrix (Wind
Cries Mary). Dit wisselt hij af met eigen composities, zoals het
titelnummer van zijn laatste album Twentysomething.
Cullum geeft op het podium een zeer energiek concert. Hij zit nauwelijks een
moment stil achter de (Yamaha) vleugel, behalve als hij virtuoos de toetsen
bespeelt. Cullum schuwt het niet om de vleugel zeer controversieel als drumstel
te gebruiken, daarbij de klep hard dichtgooiend. Het ene moment staat hij
bovenop de vleugel, het andere moment ligt hij eronder. Tussendoor zingt en
speelt hij met veel gevoel en passie de nummers, waarbij hij het publiek
duidelijk bespeelt.
Cullum heeft twee vaste begeleiders, Geoff Gascoyne op bas en Sebastiaan de
Kromm op drums. Daarnaast spelen op dit concert nog mee: John Hoare (trompet),
Ben Castle (saxofoon), Barnaby Dickinson (trombone) en het Londen Session
Orchestra bestaande uit vier violisten.
Op deze DVD release staat het concert, waarbij op verschillende momenten een
zestal korte documentaireachtige onderbrekingen zijn geplaatst met impressies
van Engelse en Amerikaanse optredens. Dit zijn:
A Love Supreme - Portland, Oregon, USA
Planes, Trains and Automobiles - On Tour, USA
Beat Surrender - San Francisco, USA
Singin' In The Rain – Somerset, UK
Roxy Music - Los Angeles, USA
These Are The Day - Plymouth, UK
Gelukkig heb je als extra optie de keuze het concert ook zonder de korte
onderbrekingen te bekijken. Speeltijd is dan 99 minuten. Ook kun je de zes korte
documentaireachtige onderbrekingen apart achter elkaar bekijken.
Het concert is in breedbeeld (1.78:1 beeldformaat)
vastgelegd en staat anamorf op de DVD. De beeldkwaliteit is zeer goed. Een
kleurrijke registratie met goed contrast. Scherpte van het beeld is redelijk
goed, evenals de detaillering. Het beeld kent twee duidelijke problemen. Ten
eerste is het aantal horizontale lijnen minder, waardoor het beeld duidelijk
geplaagd wordt door aliassing. Dit heeft ook tot gevolg dat je soms wat ‘cross
colouration’ ziet. De regisseur benadrukt met de snelle afwisseling van de
beelden en soms vreemde camerastandpunten de energieke uitstraling van Jamie
Cullum en zijn muziek.
Elke nummer is uiteraard een aparte chapter. Er is geen Nederlandse
ondertiteling aanwezig. De DVD is voorzien van een Dolby Digital 5.1 (bitrate
448 kb/s) geluidstrack en een stereo DD2.0 (bitrate 192 kb/s) geluidstrack.
Standaard begint de DVD met de DD2.0 track. Deze track biedt een redelijk goede
stereokwaliteit, dat zijn beperkingen kent door de lage bitrate. Jammer dat niet
gekozen is voor een ongecomprimeerde PCM track. De DD5.1 track daarentegen
klinkt uitstekend. De muziek concentreert zich op de voorspeakers, waarbij de
zang uit de centerspeaker komt. De achterkanalen geven de muziek een ruimtelijk
karakter door een soort van echo-effect. Het geluid van het dolenthousiaste
publiek komt vooral uit de achterspeakers. Het LFE kanaal wordt gebruikt om
vooral de baspartij te benadrukken. Als totaal een prima klinkend sfeervol
concertgeluid.
Op de cover wordt ook nog melding gemaakt van een DTS5.1 track, maar deze track
ontbreekt (helaas).
De Engelstalige
breedbeeldmenu’s zijn geanimeerd met een stukje soundtrack op de achtergrond.
Onder de menukeuze Scenes kun je de keuze maken om het concert met of
zonder de documentaireachtige onderbrekingen te zien.
De extra’s zijn te vinden onder de menukeuze Unseen. Extra’s zijn
allemaal in 1.78:1 anamorf beeldformaat met DD2.0 (192 kb/s) geluid. Er is geen
Nederlandse ondertiteling aanwezig, wel Engels.
Eindconclusie: Voor de liefhebbers van Jamie Cullum en
zijn muziek een uiterst aantrekkelijke DVD.
23 december 2004