Ida - The braille night ****½ (Re-play)
Tjonge, wat is dit verschrikkelijk mooi. Ik had reeds eerder van deze band uit New York gehoord en zelfs ook wat nummers van vroegere albums beluisterd, maar hun tere slo-core kon me toen niet helemaal bekoren. Afgaand op The Braille Night heb ik me echter vergist, want dit is muziek waar ik wel pap van lust: melancholiek, meeslepend, persoonlijk en wonderschoon. Met een behoorlijk omvangrijk, merendeel akoestisch, instrumentarium en de pracht van haar veelal trage, maar nimmer saaie en vaak zelfs opvallend toegankelijke liedjes overstijgt Ida op The Braille Night de hokjesgeest en combineert deze groep het beste van Low, Lambchop, Indigo Girls en Walkabouts. Alsof alle prachtliedjes zelf al niet meer genoeg allure geven aan het album, zijn ze ook nog eens superieur achter elkaar gezet, waardoor het album zich bijna als een soort symfonie laat beluisteren, met als middelpunt het enige snelle(re) nummer op de cd, Blizzard Of ’78, één van de mooiste songs van het jaar dat als een soort berg uit het album omhoogrijst en de andere nummers aan zich verankert. Voorlopig mijn lievelingsplaat van dit jaar.
7 juli 2001