Als
het aan Maxi Jazz en Sister Bliss ligt zou No Roots wel eens het laatste album
van Faithless kunnen zijn. Na tien jaar vinden ze het welletjes. Met de
scheiding van het publiek in gedachten heeft Faithless een waardig
afscheidsalbum gemaakt. Bij Faithless zijn er twee mogelijkheden. Ofwel moet je
er absoluut niets van weten, kan je Maxi Jazz z’n gepreek niet aanhoren en vind
je de muziek een aanslag op je gehoorof je houdt van de mix van lounge en house,
de opzwepende en uitputtende live ervaringen en de fijne singles die ze toch
elke keer weer weten te produceren.Ik behoor tot de laatste groep, weliswaar tot het iets kritischere deel ervan, maar Faithless is nu eenmaal één van die groepen waarvan ik wel eens durf te houden. Niet dat ze niets fout kunnen doen. ‘Outrospective’, dat drie jaar geleden verscheen, was een teleurstelling. Het album bevatte wel een aantal degelijke tracks, maar er stonden net iets teveel vullertjes op, de muzikale lijn was eruit verdwenen en de potentiële hits kwamen soms geforceerd over. In de zoektocht naar een vernieuwd eigen geluid waarin ze weer voeling wilden vinden met de “underground”, werden een paar open deuren ingetrapt. Hoewel ze pas nog vol enthousiasme de Hallen van Schaarbeek in vuur en vlam zetten, kondigden frontlui Maxi Jazz en Sister Bliss al aan dat ‘No Roots’ wel eens hun laatste wapenfeit zou kunnen zijn. Een klein beetje treuren zullen we, maar ook weer niet teveel. Faithless heeft zijn beste tijd wel gehad, zoveel is duidelijk.
Voor de echte fans beginnen te panikeren: ‘No Roots’ is niet slecht, het album is veel beter dan ‘Outrospective’. Om het een beetje spannend te houden, hebben ze voor deze plaat, naast de voorspelbare bijdrage van Dido, ook de vocale steun gevraagd van LSK. In tegenstelling tot Maxi Jazz kan deze jongen wèl zingen, al blijven de raps van de charismatische frontman wel lekker snedig en steekt hij er nog steeds met kop en schouder bovenuit. Muzikaal kan je de plaat vergelijken met ‘Sunday 8 pm’. Spijtig genoeg is dat ook de zwakte van de plaat: dit lijkt veel te veel op wat we al eerder hadden gehoord. Al is deze plaat wel subtiel anders opgebouwd: de CD opgedeeld is in twee delen, met tracks die in elkaar overlopen.
‘I Want More’, bestaande uit een deel 1 en 2, lijkt verdacht veel op ‘Bring My Family Back’. ‘Sweep’, een niemendalletje gebaseerd op een simpele drumloop en het daaropvolgende ‘Love Lives On My Streets’ vallen dan weer perfect te vergelijken met ‘Take The Long Way Home’. Zo zijn er nog massa’s raakpunten aan te duiden tussen ‘No Roots’ en ‘Sunday 8 pm’, maar de aandachtige luisteraar onder jullie zal ze zelf ook wel weten te vinden. Niet dat dit noodzakelijk slecht hoeft te zijn. ‘Sunday 8 pm’ was een schitterende plaat en ook deze kan mij bij momenten wel bekoren. De beats zijn weer iets trager en subtieler, de opbouw neemt z’n tijd en de plaat droomt weer lekker weg, maar meer dan verdienstelijk is het ook niet: er zijn geen echte uitschieters, maar ook geen zware teleurstellingen op terug te vinden.
Faithless zal uit ‘No Roots’ zonder twijfel nog een paar héél fijne singles distilleren.