Everything But The Girl - Love not money ***½ (Re-play)
Op haar vorig jaar verschenen debuutelpee Eden presenteerde het met hulpmanschappen opererende duo Everything But The Girl een voor die tijd in de popmuziek relatief nieuw geluid, dat een slome en muffe interpretatie omvatte van Amerikaanse jazzmuziek. Acts als Joe Jackson, Carmel, The Style Council en Blue Rodeo hielden zich ook hiermee bezig. In de kaart gespeeld door een qua stemming en sfeer perfect op maat gesneden videoclip in zwart-wit werd Each And Everyone een hit en stuwde Eden ook in ons land op tot voor kort voor het genre verbazingwekkende verkoopcijfers. De wederom door Robert Millar geproduceerde opvolger Love Not Money steunt op dezelfde drie pijlers: een ultra trendy instrumentaal geluid, een hypnotiserende doch beperkte vocale ‘scope’ en teksten die het volk iets mee willen geven. Geen instrumentale trend zo snel of Everything But The Girl achterhaalt haar wel. Uiterst verrassend is dat op de instrumentaties op Love Not Money de muffe en slome jazzingerediënten zo goed als verdwenen zijn. Everything But The Girl kiest instrumentaal dit keer voor een mengeling van akoestische en elektrische (Engelse) pop, zoals die ook door The Smiths of Lloyd Cole & The Comotions op de plaat worden gezet, gelardeerd met de allerlaatste trends: Amerikaanse country en Ierse folk. Ook hier weer de weliswaar hypnotiserende maar beperkte vocalen van zowel Thorn als Watt. Thorn zing ‘apart’, maar haar rechtlijnige stem heeft een emotionele spanningsboog van nul komma nul. Intens melancholiek doet zij aan een vorm van mooizingerij, die mij snel verveelt. Ja, en dan de teksten van deze groep. Voor mij is een tekst van een popsong pas echt goed als deze vrij direct te doorgronden is. Achter een façade van diepzinnigheid en dubbelzinnigheden verbergen Thorn en Watt in de teksten echter vaak hun precieze bedoelingen en boodschappen. Watt is in dit opzicht nog heilig vergeleken bij Thorn. Hij komt op deze plaat veelal met liefdes- en natuurlyriek op de proppen, waarin ook positieve elementen zitten (When All’s Well en Ballad Of The Times), terwijl hij een navoelbaar politiek protest over de situatie in Noord-Ierland (Sean) niet uit de weg gaat. De teksten van Thorn zijn alleen maar intens zwartgallig en laten geen enkel zonnestraaltje door. Bovendien zijn zij vaak apert man-onvriendelijk. Depro’s voor depro’s op Love Not Money. Het is een waardige opvolger voor Eden, waarop mijn bezwaren tegen de beperkte vocale ‘scope’ alsmede het unheimische effect van sommige teksten niet worden weggenomen, maar waarop het duo door een gewijzigd instrumentaal concept wel blijft boeien.
4 mei 1985