Eileen Rose - Come the storm ****
Een verhuizing vanuit de achterbuurten van Boston naar Engeland legde voormalige rechtenstudente Eileen Rose allesbehalve windeieren. Na een valse start in enkele rockbands wist ze zich daar immers met haar twee eerste soloplaten “Shine Like It Does” (2000) en “Long Shot Novena” (2002) volop in de gunst van gerenommeerde bladen als Q, Uncut en Mojo te spelen. Het sterrendom lonkte…En toch besloot La Rose vrij onverwacht om terug te keren naar de States. Daar zonderde ze zich tijdens de winter van 2003 af in Martha’s Vineyard, een sfeervol oud optrekje dat ooit nog aan Thomas Hart Benton toebehoorde, een artiest die ondermeer ook Jackson Pollock tot zijn studenten mocht rekenen. Ze schreef er het materiaal voor haar onlangs verschenen derde cd “Come The Storm”. Dat is een plaat waarop ze resoluut enkele nieuwe richtingen inslaat. Alt.Country dekt als vlag al lang haar lading niet meer. Onstuimige powerpop (het de naweeën van stukgelopen relaties bezingende “Last New Year’s Eve”), atmosferische rock (het enigszins aan iets van Maria McKee herinnerende “Nothing But Blue”), zomerse (roots) pop (het bedrieglijk opgewekte “Never Be The Same”, waarin ze zich buigt over een vreemd persoonlijkheidstrekje, dat haar als ze het goed heeft ertoe aanzet de slechte tijden te gaan missen, omdat die haar pas echt het gevoel te leven geven), bloedstollend mooie pianoballades (“Ocean Of Fire”, Compass”, “Time To Go” en “Saffron & Ginger”), rustige rootsrock (“Stagger Home” en het door een beheerst twangend gitaartje hogere regionen in begeleide “Staying In”) en alt. country (het lekker vinnig werkende “White Wave”), je vindt het hier allemaal terug. En het werkt nog allemaal ook! Kon ook moeilijk anders eigenlijk… Gebracht met een hartstochtelijke stem als die van Rose zou immers zelfs een passage uit het telefoonboek als pure poëzie gaan klinken.
19 december 2005