David Gilmour - On an island (Waardering Muziekwereld) ****
Dat je als
artiest de tijd neemt tussen twee albums dat is te begrijpen, immers: het moet
wel goed zijn allemaal. Maar 22 jaar? Dat is wel de tijd die zit tussen het
album About Face en de nieuwe van David Gilmour; On An Island. Aan een kant kun
je dat heel erg chique noemen, Gilmour casht heel duidelijk niet in op zijn toch
wel grote naam. Eigenlijk heb je hier de essentie van Gilmour te pakken, hij is
een akelig bescheiden man die eigenlijk helemaal niet wil opvallen. Niet lang
geleden verkocht hij zijn immense huis in Engeland voor 4 miljoen engelse ponden
en dat geld gaf hij zomaar aan de liefdadigheid. Zonder daarmee nou meteen op de
voorpagina’s van de kranten te willen staan! On An Island is een
Floyd-achtig werkje geworden met hier en daar wat Phillip Glass-achtige trekjes.
De CD zou je met wat goede wil kunnen vergelijken met de werkjes More
(‘69) en Obscured By Clouds (‘72); een klanktapijt dus, maar nergens
vervelend. Wie zoekt naar de stevige kant van Floyd is duidelijk aan de
verkeerde CD begonnen en dat is misschien wel het enige minpuntje aan On An
Island. Je zit vergeefs te wachten op de indrukwekkende gitaar solo van
Gilmour. Toch is On An Island een goede CD voor bij een wijntje of een
glas late warme melk, en dat is mede te danken aan de productie van Chris Thomas
en Phil Manzanera. Thomas was producer van bands als Roxy Music en INXS, en
Phill Manzanera was gitarist bij Roxy Music (hij is overigens niet op gitaar
maar op orgel te beluisteren op dit album). Deze beide mannen houden het album
meer dan beluisterbaar.
Is On An Island
de opvolger van About Face?
Nee, daarvoor is 22 jaar gewoon te
lang. Is On An Island dan de opvolger van Division Bell? Ook niet
helemaal. Wat we vooral horen is een solo-album van de gitarist van Pink Floyd
die laat horen dat hij na 38 jaar nog immer Pink Floyd door zijn aderen heeft
stromen.
Gerry Jungen
Bron: www.arrow.nl
Gepubliceerd op Muzkekwereld: 28 april 2006