Calexico - Hot rail **** (Re-play)
Bij de eerste woorden op dit album I live out yonder where the snakes and scorpions run is meteen duidelijk: we zijn terug in Calexico, het mythische spookstadje op de grens van California en Mexico, waar ’s nachts de schorpioenen en pissebedden onder de tegels vandaan komen om de nachtrust van de Californische dromers te verstoren. Dit Calexico is een product van de fantasieën van Joe Burns (ex-Giant Sand) en John Convertino (beiden van oorsprong noordelingen, de eerste komt uit Canada, de tweede uit New York), over het zuid-westen van de Verenigde Staten en de chicano’s die daar wonen. Net als op het succesvolle vorige album The Black Light uit 1998 leidt dit tot filmische, karikaturale mariachi muziek die soms associaties oproept met Zorro, Speedy Gonzales en het geheim dat je deelt met Sandeman. De band overstijgt echter de status van novelty act door de film noir-achtige dreiging die van de plaat uitgaat. Calexico heeft hierdoor meer gemeen met David Lynch’s Twin Peaks dan met een Corona bier commercial: aan de ogenschijnlijk cliché-matige idylle uit de folder van het reisbureau blijkt een donkere schaduwkant te zitten, een verschrikkelijk geheim, een onafwendbaar noodlot. Dit noodlot komt Hot Rail binnenwandelen in de vorm van de femme fatale uit het sleutelnummer van de plaat. The ballad of Cable Hogue en die op de cover een sigaretje opsteekt. One day my heart sank, when I saw madam in town. I knew her love would be the death of mine, zingt Burns. I know I should have stayed yonder, I am better off with my scorpios and snakes, voegt hij er nog aan toe. Maar het is al te laat, het noodlot is onafwendbaar. Ook de rustieke instrumentaaltjes op de rest van het album kunnen daar niets aan veranderen.
11 juni 2005