Brian Eno - Another day on earth ****
Zijn eerste stappen zette Brian Eno bij de glamour band Roxy Music (1970), waarna hij aan een soloproject begon (1973). Dit mondde uit in de eerste ambient muziek, ontstaan vanaf zijn ziekbed (een vriend zette een LP op, terwijl ook de geluiden van de straat er doorheen klonken). Na een schier eindeloze serie herhalingsoefeningen van muziek bij zijn ambient-installaties, die veelal ook alleen online te bestellen waren, is Brian Eno ineens terug met een vocaal album. En wát voor een! 'Het klinkt als U2, maar dan zonder U2', beschreef iemand, en dat zit er niet eens ver naast. In de productiestijl en opbouw van de songs is duidelijk herkenbaar wat Eno voor die band heeft betekend. Maar daarmee houdt de vergelijking ook wel weer op. Another Day On Earth bevat ogenschijnlijk relatief eenvoudige popmuziek van het melancholieke soort, maar onder de oppervlakte broeit er van alles ongrijpbaars. Op sommige nummers (Caught Between, How Many Worlds) balanceert Eno op het randje van kunst en kitsch, maar de meer poëtische momenten redden deze cd en maken hem bij uitstek geschikt voor je introspectieve nachten. Wees echter voorbereid op het slot: "Bone Bomb" moest volgens Eno dit album wel afsluiten, omdat daarna geen enkel ander nummer meer mogelijk was. "I waited for peace/and here is my peace/here, in this still last moment of my life." Brrr. Daarna rest inderdaad slechts stilte.
29 juli 2005