Bob Dylan - Love and theft **** (Re-play)
Omdat Bob nu eenmaal die verpersoonlijking is van het onvoorspelbare, had ik kunnen weten dat de opvolger van het sombere meesterwerk Time Out Of Mind radicaal anders zou zijn. Nou, reken maar. Op het eerste gehoor bevat Love And Theft nummers die niet zouden misstaan op platen van Doug Salm en Leon Redbone. Nogal wat nummers zijn heerlijke, organisch gespeelde opzwepende rock ‘n’ roll, lome rhythm ‘n’ blues en jazz. Jazz zoals we die sinds de krassende 78-toerenplaat niet meer hebben gehoord. Alleen komt het gekras niet van de muziek, maar van Dylans stembanden. Zo schrapend en brommend als op deze plaat hebben de zestigjarige stembanden nimmer geklonken. Dat belet hem niet als van vanouds zijn gedachten de vrije loop te laten op zijn reis door verleden en heden – The future for me is already a thing of the past – en pijnlijke herinneringen ophalend aan een – recent? – verloren liefde. Wanneer je de teksten bestudeert, kun je niet anders constateren dan dat hier een gekwetst man aan het woord is. De lichtzinnige muziek bedoelt slechts te maskeren, de luisteraar op een dwaalspoor te zetten, om nog maar te zwijgen van sommige stupide songtitels. Dylan is verbitterd – your charms have broken many a heart and mine is surely one / You got a way of tearin’ the world apart, love / She watch you’ve done – en ouderwets sarcastisch – They say that my eyes are pretty and my smile is nice, well, I’d sell it to ya at a reduced price. Als een spook echter doemen door het hele album tegenstellingen op die even later harmonieus door één deur blijke te gaan, zekerheden die op losse schroeven staan en de kille conclusie Funny the things you have /The hardest time parting with are things you need the least. Dan kun je niet veel meer doen dan je vastklampen aan de vaste waarden die er nog zijn. Zoals de oude bekenden God en Elvis – His Master’s Voice is calling me en de tijd toen alles nog overzichtelijk was, toen blueszanger Charly Patton nog leefde, waarna de loutering zijn alles verlossende werk doet: Got no future, got no past / But my heart is not weary, it’s light and it’s free / I’ve got nothing but affection for all those who sailed with me. Op de hoesfoto staart een man je met een doffe blik aan, op de keerzijde worden we begroet door een sardonisch charmeur. Liefde en Diefstal. Betreed de ambivalente wereld van Bob Dylan en zijn twijfel zaaiende songs. Love And Theft is een plaat die alleen kon worden gemaakt door een onrustige, maar bedaarde zoeker met een rotsvast wantrouwen in zijn medemens.
8 oktober 2001