Blur - Think tank **½

Dat verandering noodzakelijk is weet Blur als geen ander. Nadat The Great Escape in 1995 weer vol stond met karakteristieke britpop kreeg de band er aan alle kanten van langs. Pas toen de band zich op Blur (1997) liet inspireren door de Amerikaanse underground gitaarrock (lees: Pavement) was er één en al succes en waardering van pers en publiek. Dat Think Tank weer een heel ander album zou worden stond ook al vast. In de vier jaar na 13 is er veel met de band en de afzonderlijke bandleden gebeurd. De opvallendste gebeurtenissen: multi-instrumentalist Graham Coxon is exit en Damon Albarn heeft de afgelopen jaren met tekenfilmproject Gorillaz wereldwijd succes geoogst. Op een gegeven moment was het dan toch weer tijd voor een nieuwe Blur-plaat en daarvoor trok de band naar verschillende (vooral zonnige) plaatsen op de wereldbol. Er werden nog nét geen vakantiekaartjes naar de Engelse media gestuurd, want deze stonden bol van alle perikelen rond het nieuwe album. Natuurlijk in de eerste plaats het vertrek van de verongelijkte Coxon, maar ook het grote scala aan producers werd breed uitgemeten, want naast main man Ben Hillier werden ook Fatboy Slim en William Orbit van stal gehaald.

Wie na al dit had gerekend op een exotische opzwepende plaat, zit er helemaal naast. Think Tank is vooral heel ingetogen geworden. Alleen ‘We’ve Got A File On You’ is een 1 minuut durende stamper. Het kwartje dat bij Think Tank moet vallen is van lood en weegt 15 kilo. Slechts enkele nummers springen er meteen uit: single ‘Out Of Time’, ‘Crazy Beat’ met een grappige marsmannetjessample en ‘Sweet Song’, misschien wel het beste nummer dat de band ooit heeft gemaakt, uiterst gevoelig en treurig met linkse directes als ‘Everyone is dying’ en ‘I’m a darkened soul’. Pijn en teleurstelling druipen in het nummer door en een kleine opzwellende climax is een klassieke rillingenveroorzaker. Maar helaas staat het album niet vol met dit soort pareltjes. Op Think Tank presteert Blur zo nu en dan zelfs onder de maat met nietszeggende nummers als ‘Brothers And Sisters’ en ‘Moroccan Peoples Revolutionary Bowls Club’. Think Tank zal dan ook zeker niet de geschiedenis ingaan als het beste Blur-album. Wel horen we eindelijk weer de Modern Life Is Rubbish-achtige loomheid terug in ‘On The Way To The Club’ en ‘Caravan’.

Aan lef ontbreekt het de band in ieder geval niet. Naast de algemeen ingeslagen richting laat de band zich op het album ook nog van een andere kant horen. De afwezigheid van Graham Coxon zal mogelijk de reden zijn waarom het poppy karakter van de band bijna in zijn geheel achterwege is gebleven maar hierdoor was er meer ruimte voor experiment. Het langer dan zes minuten durende ‘Jets’ heeft zo een aardige jazzy trompetsolo, in het staccato ‘My White Noise’ raakt de band een paar keer helemaal ontspoord en de opener ‘Ambulance’ is niet de instant hit waarmee de band haar hele carrière de albums heeft laten beginnen (‘She’s So High’, ‘For Tomorrow’, ‘Girls And Boys’, ‘Stereotypes’, ‘Beetlebum’, ‘Tender’, zo dat scheelt je weer een encyclopediebezoek.) Er zijn dus zeker veel goede momenten op het album te vinden maar aan alle voorgaande albums behalve Leisure kan Think Tank niet tippen, al weet de band wel een nieuwe sfeer te creëren. Een ingetogen geluid dat je zeker kan aanspreken, maar dat absoluut niet in de lijn ligt van het britpopgeluid dat de band ooit had. Uiteindelijk zal Think Tank de fans dan ook in twee groepen splijten.

6 mei 2003

Tracks & credits

Terug naar hoofdindex