Anne McCue - Roll ***
Een bekend artiest dropt een naam en dat is vaak een beproefd recept om relatief onbekende artiesten op de kaart te zetten. Ryan Adams deed het met Jesse Malin en het werkte. Lucinda Williams, Dave Alvin en Richard Thompson steken hun bewondering voor Anne McCue niet onder stoelen of banken. Reden om met veel belangstelling te gaan luisteren naar Roll, haar derde reeds vorig jaar verschenen album en de eerste cd voor het Amerikanse label Messenger en mede geproduceerd door Dusty Wakeman (Williams, Dwight Yoakam). Ik wed dat je bij het lezen van de eerste regels al een idee hebt hoe de muziek van deze Australische singer-songwriter klinkt. Maar schijnt bedriegt hoor, althans voor een deel. Neem de afsluiter, Machine Gun, een gewaagde cover van Jimi Hendrix, waarop McCue zich laat gelden als solo-gitariste. Maar bij zo´n ruig nummer zit haar lieve stem haar wel in de weg. Beter klinkt Anne wanneer ze zich begeeft op het pad van lekker in het gehoor liggende countryrock. I Want You Back is een treffend voorbeeld, waarop we haar met smacht horen zingen over een verloren liefde, en waarop ze tevens fraai gitaarwerk aflevert. Hetzelfde recept beproeft de tegenwoordig in LA vertoevende McCue op Nobody´s Sleeping, al is de gitaartoon hier iets ruiger. Lichtvoetiger van aard is het zwaarmoedige Stupid (thema: zelfmoord), een heuse radiosong met rinkelgitaren. En op Crazy Beautiful Child (gepend met Garth Brooks´schrijfpartner Jenny Yates) voel je de invloed van Lucinda. Hangman halverwege is een tamelijk weird gitaarexperiment rond een overstuurde slidesolo. Waarna ze de tweede helft inzet met wederom de bekende mix, maar iets minder sterk en zwabberend. Het zou me niets verbazen als McCue uiteindelijk voor de rockkant zal kiezen, zoals ze laat horen op Ghandi, waarop ze sterk doet denken aan Sinead O´Connor oude stijl. Talent zat, maar dat alleen maakt nog geen nieuwe Lucinda.
27 oktober 2005