Peter Gallway - Grace street / 8 (Waardering Muziekwereld)
Nee ik doe het niet weer. Het hele oeuvre van Peter Gallway, Hat Check Girl, Annie Gallup, The Real Band en aanverwanten doorspitten c.q. doorluisteren. Zeker geen straf maar wel zo tijdrovend dat ander bezigheden in de knel komen. Dus gewoon Grace Street opzetten. Ik bevind me in één klap jaren terug in de sfeer van een soloconcert van Eric Taylor. Ook zo’n meester in het vertellend zingen. Blijkt dat Gallway op dit album een song aan hem heeft opgedragen. Een heel goed begin van dit ongeveer dertigste album van Gallway. De Amerikaanse singer-songwriter uit New York. Begonnen in de 60e jaren op de podia van Greenwich Village. Ik heb zijn werk in de review over ‘Kiss Me Quick’ uit 2020 van Hat Check Girl, het duo samen met echtgenote Annie Gallup, een hink-stap-sprong avontuur genoemd. Zijn muziek is weliswaar Americana-folk gerelateerd maar doorwrocht met jazz, pop, R&B en bovenal met een vrije hand van componeren, aldus mijzelf. Lees ook de review van Jarl van Meeteren van vorig jaar oktober over het album ‘It’s Deliberate” met The Real Band. In Japan gaf Gallway dit voorjaar een aantal kleinschalige soloconcerten. Zijn eigen songs hebben hem aldaar kennelijk zo kernachtig gepakt dat hij bij thuiskomst de studio in is gegaan en er tien van heeft opgenomen. Live zonder iets anders dan hij zelf en zijn (elektrische)gitaar. ‘Under Those Trees’ is gelijk een zo sfeervolle song dat je meteen het album bent ingesleurd. De galmende gitaar op ‘Just Think Back’ staat als een illustratie naast het verhaal over de ontmoeting tussen kind en muziek. ‘Texas’ is de geboorte- en woonstreek van Eric Taylor. Deze aan hem opgedragen song is niet alleen om haar inhoud maar zeker ook om de manier van vertellend zingen een dierbare song voor iedereen die Taylor heeft gekend of gehoord. Hoe indringend een eenvoudige gitaarbegeleiding kan zijn wordt erg duidelijk op ‘It’s Deliberate’. De uitvoering met band op het gelijknamige album klinkt ineens als een in camouflage gehulde parel. Op ‘Steel Clouds And Cold Cold Rain’ wordt Joni Mitchel ontmoet. De manier waarop Gallway haar treft, doet een warme glimlach ontspruiten. Poëtisch en muzikaal raak. Op het prachtige jazz album ‘Manhattan Nocturne’ uit 2009 staat ‘Nine Bridges’, een fantastische song door het bijna frêle geluid van trompet en de balans met gitaar, cello, contra bas en backing vocals. Gallway’s stem en compositorische kwaliteiten blijken zo overtuigend te zijn dat de versie op dit album met alleen elektrische gitaar even pakkend is.
Rare man eigenlijk. Peter Gallway heeft songs en albums gemaakt waarvan ik denk, waarom dit instrumentarium, waarom dit arrangement, waarom deze stijl. Met ‘Grage Street’ lijkt het er op dat hij zichzelf (voor het moment althans) ook die vragen stelt. Zijn conclusie is er één met een gouden randje. Geen zwak moment welke song en welk onderwerp hij ook bij de kop pakt. Onderwerpen zo fraai verteld dat alleen de gitaar ze mag begeleiden en dan ook alleen nog door de verteller zelf bespeeld.
Recensent: Ronand Valstar
Bron: www.realrootscafe.com
Direct link: Peter Gallway, Grace Street – REAL ROOTS CAFÉ (realrootscafe.com)
Gepubliceerd op Muziekwereld: 29 oktober 2023