Marissa Nadler - The path of the clouds (Waardering Muziekwereld) 9
De oliestroperige folksongs van Marissa Nadler vinden twee jaar geleden onderdak en verschuiling in de geluidsterreur van Stephen Brodsky. Droneflower is het verbond van twee eigenzinnige kunstenaars die zich voeden met de negativiteit van de zelfkant. Marissa Nadler gaat op haar negende soloplaat The Path of the Clouds nog een stap verder, door de schoonheid uit die verschrikkingen te filteren en op de voorgrond te plaatsen.
Ik weet niet of het er aan ligt dat Marissa Nadler de afgelopen pandemieperiode heeft gebruikt om piano te leren spelen, maar de nummers winnen hierdoor wel in overtuiging. Het grote verschil is dat Marissa Nadler zichzelf neerzet als een verleidende wellustige Luxuria. Een Sirene in geestverschijning die de slachtoffers met berustende hypnotiserende zanglijnen en voortkabbelende gitaarakkoorden naar haar toe lokt. De duisternis zit verborgen in de aardedonkere keyboard begeleiding, waar de gitzwarte toetsen de hoofdrol opeisen.
De interesse in het bovennatuurlijke trekt Marissa Nadler naar de waarheidsgetrouwe X Files getinte Unsolved Mysteries documentaires. Zonder de romantiek maar gebaseerd op feitelijke kennis. Juist die veelal lugubere open eindes vormen een inspirerende voedingsbron voor de kronkelende misconnecties in de grillige gedachtegang van deze getalenteerde singer-songwriter. Afglijdend in de slibberige smurrie die zich in haar verziekte hersenen ontwikkelt. En wie laat zich niet graag stiekem meevoeren in de levensechte horrorverhalen?
Bessie, Did You Make It? Het ijzingwekkende verslag van twee geliefdes die in 1928 met hun kano tussen de kloven van het Twin Falls gebergte verdwijnen. Een aldaar wonende verdachte kluizenaar wordt onterecht neergezet als de persoon die hiervoor verantwoordelijk is. De legende krijgt een gruwelijke wending als vijftig jaar later een vrouw beweert dat ze in de anonimiteit wilde verder leven en haar minnaar vermoord heeft. Een typische Murder Ballad die vergelijkingen vertoont met het Henry Lee liefdesverhaal van Nick Cave en PJ Harvey, maar dan als een vertellend Lana Del Rey sage in een illustratief Twin Peaks landschap.
De geheimzinnige zangeres laat je wegzweven in retro symfonische klanken van The Path of the Clouds. In alle stilte wegglijden van de veeleisende wereld die zich als een zwerm hongerige aasgieren op je stort. De verbeeldende heroïek van de geslaagde ontsnappingspoging die de beruchte kaper D.B. Cooper onderneemt als hij als kamikazepiloot uit een vliegtuig springt, en er nooit meer iets van hem vernomen wordt. In dezelfde lijn ligt Well Sometimes You Just Can’t Stay, over een goed geplande Alcatraz uitbraak en de schizofrene dolende zielen die als gewetenswaardige echo’s weerkaatsen in Couldn’t Have Done the Killing.
Harpiste Mary Lattimore spoelt sprankelend de drijvende stoffelijke resten weg in If I Could Breathe Underwater die uiteindelijk door het moeras flora en fauna verzwolgen worden. Door de aanwezigheid van gastzangeressen Amber Webber van Black Mountain in Elegy en Emma Ruth Rundle bij Turned Into Air creëren ze karakteriserende familiare zustereigenschappen. Een identiek dreampopsfeertje waar verraderlijke feeën zich inmengen met liefkozende Witte Wieven.
In deze verwilderde vertakte sprookjeswereld mag de van Cocteau Twins bekende bassist en producer Simon Raymonde het onkruid kortwieken en de mystieke donkere paden begaanbaar maken. De grenslijn tussen traditionele folk en gotische jaren tachtig postpunk wordt beslecht in het voordeel van een bovennatuurlijk spanningsveld. De kracht van iets gruwelijks transformeren tot iets moois.
Recensent: Leon Powels
Bron: www.writteninmusic.com
Direct link: Marissa Nadler (https_writteninmusic.com)
Gepubliceerd op Muziekwereld: 6 januari 2022