Maisie Peters - The good witch (Waardering Muziekwereld) 9½
Het is nog maar vijf jaar geleden dat Maisie Peters haar debuut-EP Dressed Too Nice For A Jacket, die al snel een gepassioneerde fanbase genereerde, de ronde deed op indie-afspeellijsten op Spotify. Met de songschrijverskwaliteiten van Taylor Swift en de generatiepuls van Alessia Cara won Peters aan populariteit door haar unieke vermogen om haar generatie direct aan te spreken op een manier die maar weinig andere artiesten kunnen bereiken. Afgezien van misschien Olivia Rodrigo zijn er maar weinig vrouwelijke muzikanten uit Generatie Z die teksten hebben gemaakt die zo meeslepend en herkenbaar zijn als de openingsregels van Peters debuut LP uit 2021: "Ik ben 20 en waarschijnlijk nu boos."
Nauwelijks twee jaar later is Peters terug met haar tweede plaat The Good Witch, die de artiest heeft omschreven als de beste manier waarop ze deze periode in haar leven en carrière had kunnen vastleggen. De titel is afgeleid van de Griekse mythologie vanuit vrouwelijk perspectief. Er zijn verschillende momenten in de tracklisting van The Good Witch waar de zangeres een beledigde vrouw had kunnen zijn, maar in plaats daarvan kent ze de kracht van degene zijn die het voor het zeggen heeft, degene zijn die het verhaal bepaalt. Die kracht werd meteen duidelijk met de tweede single van de plaat, "Lost the Breakup", één van de beste popsongs van het jaar. "I know I'm obsessin' / Right now I might be a mess," erkent ze tijdens het refrein. "Maar op een dag word je wakker / En oh shit, je hebt de relatie verbroken." Het idee dat één partij van een relatie de overwinning kan claimen over het einde is wat Peters' podiumprésence en chutzpah tijdens deze albumcyclus drijft, dat het geen zin heeft om liefdesverdrietig te hebben als jij degene bent die zijn coming-of-age kan opeisen door alles in een album te schrijven. Maar The Good Witch is niet alleen een breakup album met attitude en kracht. Het is een voortdurende kroniek van wat het betekent om een vrouwelijke muzikant van 20 te zijn in een tijdperk waarin mensen volwassen worden via sociale media, wat tegelijkertijd giftig en versterkend kan zijn. Sterker nog, het zou passender zijn om Peters' tweede album te classificeren als een post-third-wave feministische plaat, waarop jonge vrouwen hun levensvreugde zonder ironie kunnen omarmen. Dit komt het best tot zijn recht op nummers als "You're Just a Boy (And I'm Kinda the Man)" en "Wendy", waarop Peters concludeert dat van jonge mannen wordt verwacht dat ze verloren jongens zijn en van jonge meisjes dat ze Wendy zijn. Hoe eerder vrouwen leren dat ze hun mannelijke partners niet hoeven te bemoederen, hoe beter.
In feite is Peters een soort van "de man" omdat dit haar verhalen zijn en zij mag beslissen hoe ze verteld worden. Ze is sterk genoeg om te weten wanneer ze weer in therapie moet of dat ze niet persé de geschiedenis van de mens kan herschrijven, maar wel haar eigen ruimte daarin kan bepalen. "Er zit niet veel woede, haat of kwaadaardigheid in," zei Peters over haar nieuwe album in een recent interview. "Op een bepaalde manier is dat wat schrijfster wil zijn. Het gaat over de goede heks zijn en besluiten om je macht te gebruiken voor het goede, niet voor het kwade." Het is zoals het oude gezegde luidt: kom niet aan de slechte kant van een schrijver, want hun wraak kan onsterfelijk worden.
Gepubliceerd op Muziekwereld: 13 augustus 2023