Madeleine Peyroux - Anthem (Waardering Muziekwereld) 9
Madeleine Peyroux debuteerde in 1996
met het bijzonder fraaie Dreamland en draait inmiddels dus alweer meer
dan 20 jaar mee in de muziek. De Amerikaanse zangeres was niet altijd even
productief, maar heeft inmiddels toch een respectabel stapeltje platen op haar
naam staan. Het is een stapeltje platen dat wordt gekoesterd door haar trouwe
fans, maar de criticus zal beweren dat veel platen van Madeleine Peyroux tegen
elkaar inwisselbaar zijn en dat het niveau van Dreamland uit 1996 en
opvolger Careless Love uit 2004 de afgelopen 14 jaar niet al te vaak meer
geëvenaard is. Ik behoor niet tot de trouwe fans van de zangeres die ooit in
Parijs kennis maakte met de jazz, maar ben het ook niet eens met de stelling dat
je met de eerste twee platen van Madeleine Peyroux haar belangrijkste werk wel
in huis hebt.
Op deze eerste platen omarmde de Amerikaanse zangeres vooral de jazz en de blues
en eerde ze nadrukkelijk het werk van haar grote voorbeeld Billie Holiday. Op
haar latere platen koos Madeleine Peyroux voor een steeds wat veelzijdiger
geluid, waarin invloeden uit de jazz en blues weliswaar prominent aanwezig
waren, maar ook ruimte was voor flirts met onder andere folk, soul, Latin en
pop.
Ook op Anthem kiest Madeleine Peyroux weer voor een veelkleurig geluid
waarin uiteenlopende invloeden zijn verwerkt, maar het is ook een geluid waarin
weinig aan het toeval is overgelaten. De titeltrack is een cover van de song van
Leonard Cohen, altijd tricky, maar Madeleine Peyroux slaat zich er fraai
doorheen. De andere songs schreef Madeleine Peyroux zelf, maar hierbij kreeg ze
wel hulp van gelouterde songwriters als David Baerwald, Larry Klein en Patrick
Warren. Het zijn niet alleen gelouterde songwriters, maar ook geweldige
muzikanten, waardoor Anthem in muzikaal opzicht een traktatie is, zeker
omdat ook topkrachten als Jay Bellerose, Chris Cheek, Brian Macleod en Dean
Parks zijn aangeschoven. Anthem is voorzien van een ingetogen en sfeervol
geluid, waarin onder andere de steel en diverse blazers zorgen voor fraaie
accenten. Het is een soms lichtvoetig en soms broeierig geluid waarin veel
ruimte wordt opengelaten voor de zang en dat is ruimte waar Madeleine Peyroux
wel raad mee weet.
De Amerikaanse muzikante heeft een stem waarvan ik alleen maar kan houden,
waardoor wat mij betreft al haar platen ruim boven het maaiveld uitsteken, en
ook op Anthem zingt ze weer prachtig. Het is een stem vol doorleving en
emotie, het is een stem vol soul, jazz en blues, maar het is ook een stem die
prachtig kan doseren, waardoor Madeleine Peyroux het oor vooral zachtjes
streelt. Het klinkt misschien niet heel anders dan op haar vorige platen, maar
zolang iedere song raak is, kan ik daar niet mee zitten. Luister net wat beter
en je hoort dat Madeleine Peyroux zich op Anthem wat meer heeft laten
inspireren door de grote singer-songwriters uit de jaren 70, waarbij ze meer dan
eens vrij dicht tegen Rickie Lee Jones aan schuurt, maar ook de invloed van
Leonard Cohen in veel tracks te horen is.
Anthem is een prachtplaat voor late avonden en vroege ochtenden, maar net
zoals op haar vorige platen hoor ik ook steeds meer memorabels in haar songs, in
de instrumentatie en in de geweldige zang op de plaat. Ik ben er weer blij mee.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/09/madeleine-peyroux-anthem.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 4 oktober 2018
|
|