Ludo Vandeau - Au lendemain de belles choses (Waardering Muziekwereld) 8
Amper
een jaar na Au gré du charme
komt Ludo
Vandeau alweer met een nieuwe cd. Nu niet bij
Wild Boar van de Kadrilfamilie maar op het oer-Nederlandse Music & Wordslabel
van Liesbeth Puts en Hans Peters. Al weer meer dan dertig jaar geleden begonnen
ze met hun folk – postorder- en importbedrijfje in Utrecht, waar je terecht kon
voor de betere folkelpee en hun goede smaak is er na al die jaren niet minder op
geworden.
Bij het beluisteren van
Au Lendemain des Belles
Choses valt de eenheid op tussen tekst en
melodie. Het is een consistent geheel geworden waarin Ludo Vandeau ons meeneemt
in zijn reflectie over de mens, het zoeken naar wat hij niet vindt, de
eenzaamheid en de hunkering naar warmte en bescherming. Hij graaft diep in zijn
eigen pijn in een poging om het gat in zijn hart en hoofd te sussen.
Die reflectie over wat innerlijk in hem leeft en wat hij ziet als hij naar
buiten kijkt, de wereld in, wordt treffend weergegeven op de hoes van het nieuwe
album. Links staat hij, terwijl hij gezond in een appel bijt, ondertussen een
blik werpend op de meer naar buiten gerichte kant van hemzelf, die door het raam
de wereld buiten bekijkt. De hoes geeft de inhoud van het album, waarin we
iemand horen, die nadenkend filosofeert over wat hem beweegt, wat hem raakt in
zijn innerlijke gevoelswereld, wanneer hij de wereld buiten om hem heen
observeert en die indrukken weergeeft in rake, melancholieke soms weemoedige
impressies, treffend weer.
Het begeleidende boekje met de teksten sluit daar volledig bij aan. Uiterst
sfeervolle foto’s, introvert en ingetogen, die bij de muziek van dit album
passen.
Zelf zegt hij over de hoes: “Misschien
mag men het zien als de twee personen, die ik me soms voel. En die zich uit in
de dubbelheid van vele liederen. De grote, lege donkere hemel en de eenzame mens
uit Octobre en Une longue journée.”
Je kan Octobre
inderdaad beluisteren als een poëtisch lied over de herfst, maar als je dieper
leest of graaft hoor je zijn klacht over de (Vlaamse) politiek in de eerste
strofe, over de religies en levensovertuigingen met hun altijd grote gelijk in
de tweede strofe en dat plaatst hij dan tegenover de mens die eenzaam
achterblijft onder een lege hemel in de derde strofe. Om in de vierde strofe te
hopen dat de liefde ons helpt als we in deze wereld in deze tijd verdwalen. 'il
faut que lámour trottine/ comme un paso doble à talons/ entre le mur et
l’horloge/entre l’ármoire et le désespoir et la mémoire/ le bonheur et l’érreur’
Bij het begin van dit nummer valt het uiterst effectieve en vaak sobere werk op
percussie en drums van
Ronald Dhaene
op. Nergens overheersend, altijd passend, net als op de rest van dit album. De
muzikanten die Ludo begeleiden zijn trouwens dezelfde als op de vorige cd.
Muzikanten waarmee Ludo kan schrijven en lezen.
Vooral het werk van
Lode Vercampt
op cello,
Stijn Bettens op accordeon en
Siegfried van
Schuylenburgh op dobro, gitaren, banjo en
mandoline moet genoemd worden. Wanneer Siegfried en Stijn om beurten achter
elkaar soleren in Les choses les
plus jolies ontmoet Americana het Franse terras
op een zomeravond bij zonsondergang. Mooi gearrangeerd en een nummer dat diep
graaft: Ondanks bedenkingen, toch willen vluchten, ver van hier, ver van de
mensen die je gekwetst hebben, ver van zijn 'plat pays trop gris', ver van de
‘tristesse’ en de verzuring, die alles grauw kleuren. Een mens wil soms gewoon
de zachtheid en de puurheid, maar krijgt dan kritiek en kwetsende woorden over
zich. Het is het zoeken van Ludo naar zijn fragiele hart, naar de (onvolmaakte)
liefde die de mens compleet maakt (les dix doigts de l'amour).
Het is ook een lied over zijn zoeken en twijfels, angst om de mensen die hij ten
diepste bemint, kwijt te raken. En eigenlijk geldt dat voor ons allemaal: We
zijn niks zonder mensen die van ons houden.
Bij het beluisteren van
Au lendemain des belles
choses kwam steeds sterker het idee naar
voren van een eigentijdse versie van
Rubbersoul
van The Beatles. Toen was het de wiet die een sterk, wat meer ingetogen stempel
op alle nummers legde, waarin The Fab Four zichzelf en de wereld bekeken, nu
heeft Rick
Allison ervoor gezorgd dat deze plaat een
fraai, wat meer bespiegelend geheel is geworden. Daarin passen naadloos de drie
nummers van andere artiesten, die Ludo voor dit album opnam. Pas bij het lezen
van de tekst in het boekje ontdekte ik waar dat gevoel van herkenning vandaan
kwam. De titel Les Temps
zei me in eerste instantie niets. Pas na het lezen van de tekst, wist ik het.
Ludo had een nummer van Bob Dylan vertaald! Ik liet het daarna nog aan een
aantal vrienden en muziekliefhebbers horen en vroeg: “Kennen
jullie dit nummer?” Het kwam ze allemaal ergens
wel bekend voor, maar pas toen ik vertelde dat het
The times they’re a-changing
was, viel het kwartje. De hemel waarnaar wij in de jaren zestig volgens Bob
onderweg waren, is nog altijd niet bereikt. Nog altijd moeten tijden veranderen.
Ludo Vandeau heeft in dit nummer zijn ‘eigen klauw’ gezet. Het is hier een Frans
chanson geworden, dat tot nadenken stemt. Hetzelfde deed hij met
Les Souliers van
Guy Béart, maar hier horen we ineens een lekker rockend nummer, Franse pop(?)
met een swingende bijdrage van Stijn op zijn accordeon. En ook
Elsa van Louis
Aragon / Leo Ferré werd compleet opnieuw gearrangeerd, waardoor americana, de
dobro van Siegfried, het Franse chanson ontmoet in de accordeon van Stijn. Als
de laatste tonen wegsterven, zou ik het liefste willen dat Siegfried en Stijn
nog minstens een minuut langer samen wegdrijven in de nacht op de laatste
stralen van de zon.
Ludo
Vandeau houdt in
Au lendemain des belles
choses niet alleen zichzelf een spiegel
voor, maar ons allemaal. In Les
choses les plus jolies herinnert hij ons aan
Blaise Pascal, de Franse filosoof die de de mens prijst die serieus met zijn
twijfels en onwetendheid omgaat; die zoekende is. Dat kan enerzijds bevrijdend
zijn, maar ook lastig, om te moeten leven vol onzekerheden. De mens die angst
heeft voor het grote niets, die geen reden of antwoord vindt op de vraag waarom
hij er is en niet ergens anders. Het zijn geen gemakkelijke vragen die Ludo ons
stelt.
Rick
Allison, bekend van zijn werk met Lara
Fabian, Johnny Hallyday en Patrick Bruel, produceerde dit album. Het is een
fraai, uitgebalanceerde plaat geworden, waarop de stem en voordracht van Ludo
Vandeau sterk naar voren komen. Een aangepast en vaak ingetogen geluid wat
betreft de begeleiding, maar soms hoor ik toch de accordeon van Stijn, de cello
van Lode of de gitaar van Siegried iets langer of wat nadrukkelijker. Maar daar
is bewust niet voor gekozen.
Toch is
Au
lendemain des belles
choses een album geworden om vaak te
draaien, op momenten van bezinning voor jezelf, maar liever nog samen met je
geliefde en het tekstboekje vlakbij om te beseffen hoe waardevol, vertroostend
en onontbeerlijk de liefde voor de mens kan zijn, om deze wereld een beetje meer
draaglijk te maken.
Auteur:
Walter van Brakel
Bron: www.folkforum.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 21 mei 2017
|
|