Lorde - Melodrama (Waardering Muziekwereld) 8
De uit
Nieuw-Zeeland afkomstige Ella Yelich-O'Connor is net 16 als op Soundcloud haar
eerste EP opduikt, The Love Club. Sindsdien kennen we Ella Yelich-O'Connor als
Lorde. Nog geen jaar later is Lorde dankzij de hitsingle Royals een wereldster
en imponeert ze met haar debuut Pure Heroine. Het debuut van Lorde viel dankzij
de aanstekelijke singles in de smaak bij een breed publiek, maar bleek dankzij
de eigenzinnige onderlaag ook interessant voor muziekliefhebbers die normaal
gesproken hun neus ophalen voor popprinsessen. Met Pure Heroine deed Lorde wat
Lana del Rey eerder deed; schaamteloos commerciële popmuziek maken die ook in
artistiek opzicht interessant is. Het is vervolgens de vraag hoe het verder gaat
met een muzikante die creatief en eigenzinnig is, maar ook een potentiële
goudmijn voor de platenmaatschappij die haar onder contract heeft staan. Lana
del Rey, die 10 jaar ouder is dan Lorde, bleef verrassend overeind, maar lukt
dit een meisje dat de tienerjaren nog maar net ontgroeid is ook?
Lorde keert iets minder dan vier jaar na haar debuut terug met Melodrama. De
studio in Auckland werd voor de tweede plaat verruild voor een studio in New
York, waar een heel legioen aan hippe producers op de Nieuw-Zeelandse popprinses
stond te wachten. Het zijn de producers die hebben gesleuteld aan het geluid van
Taylor Swift, Rihanna, Beyonce en Justin Bieber en (helaas) ook hun sporen
hebben nagelaten op de tweede plaat van Lorde. Melodrama klinkt op het eerste
gehoor minder spannend en minder eigenzinnig dan Pure Heroine en lijkt gezwicht
voor het grote geld. Je kunt het de piepjonge Lorde nauwelijks kwalijk nemen,
maar bij eerste beluistering was ik toch vooral teleurgesteld. Melodrama kwam
echter tot leven toen ik de plaat met de koptelefoon beluisterde. Natuurlijk
klonk de plaat nog steeds hitgevoelig en domineerde de pure pop, maar dat was op
Pure Heroine niet anders. Het debuut van Lorde beschikte uiteindelijk over een
dubbele bodem en dat is op de tweede plaat van Lorde niet anders. De vroegrijpe
tiener van vier jaar geleden is getransformeerd in een jonge vrouw die ook de
schaduwkanten van de liefde heeft ervaren en van haar hart geen moordkuil maakt.
Het geeft de lichtvoetige popliedjes van Lorde een bijzondere lading. Ook in
vocaal opzicht klinkt de Nieuw-Zeelandse gelukkig nog steeds anders dan de
meeste van haar soortgenoten, wat ook Melodrama weer iets rauws en
oorspronkelijks geeft. Lorde is op haar tweede plaat in het keurslijf van de
radiovriendelijke popmuziek gedrongen, maar heeft gelukkig ook nog genoeg ruimte
gekregen om hier aan te ontsnappen. Ook de songs op Melodrama zitten nog vol
verrassende wendingen en ook dit keer is de onderlaag donker en avontuurlijk. In
het begin was ik nog even afgeleid door de aanstekelijke refreinen en de
dansvloer beats, maar als je daar eenmaal aan gewend bent openbaart zich, met
name bij beluistering met de koptelefoon, een fascinerend muzikaal landschap
waarin Lorde laat horen dat ze nog steeds de getalenteerde en heerlijk
eigenzinnige muzikanten van vier jaar geleden is.
De Nederlandse muziekpers moet er helaas niet veel van hebben, maar ik zie
inmiddels ook de nodige zeer lovende recensies opduiken. Het zijn recensies waar
ik me volledig in kan vinden. Lorde is misschien in een keurslijf gedrongen,
maar ontworstelt zich keer op keer aan dit keurslijf als Houdini in zijn beste
dagen. Hele knappe plaat.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2017/06/lorde-melodrama.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 juli 2017
|
|