Lael Neale - Star eaters delight (Waardering Muziekwereld) 9
Singer-songwriter Lael Neale imponeerde begin 2021 met het jaarlijstwaardige Acquainted With Night. Op haar tweede plaat had de Amerikaanse boerendochter de Omnichord (een ondergewaardeerd elektronisch instrument met een ritmefunctie, dat kan klinken als een orgel) een saillante rol toebedacht. Dat is ook het geval op Neale’s nieuwe album Star Eaters Delight. Ze maakt ook gebruik van een mellotron. Een pieknummer – zoals het gammele folklied Sliding Doors & Warm Summer Roses met roestig fluitspel van Acquainted With Night – ontbreekt nu, maar wederom komt de vanuit Californië naar Virginia terugverhuisde Neale met een prima plaat. Ze biedt indie- en folkpop en sluit af met een pianostuk met bijgeluiden. Met een stem die zich ergens tussen die van Joni Mitchell en Laura Marling bevindt brengt ze poëtische teksten, die volgens haar in het teken staan van tegenstellingen, waaronder die tussen stad en platteland. Over Nederland heeft ze het in dit verband natuurlijk niet, maar ze zingt wel over een Italiaanse stad. In Verona is een acht minuten durende treurzang die zou passen in het liverepertoire van Patti Smith. ‘The flower died for the corpse bride / There is beauty.’ Schoonheid is er ook op Star Eaters Delight. Volop.
Recensent: René Megens
Bron: www.oor.nl
Direct link: Recensie: Lael Neale - Star Eaters Delight (album) | OOR
Gepubliceerd op Muziekwereld: 30 mei 2023