La Féline - Tarbes (Waardering Muziekwereld) 9
De Franse muzikante Agnès Gayraud, oftewel La Féline, maakte drie jaar geleden
een jaarlijstjesalbum met het geweldige Vie Future en herhaalt dit kunstje nu
met het minstens even intrigerende Tarbes. Ik volg de
Franse popmuziek misschien niet op de voet, maar hou de nieuwe releases binnen
de Franse popmuziek wel in de gaten. Ik durf daarom wel te beweren dat La Féline
behoort tot het beste dat de Franse popmuziek te bieden heeft. Dat bewees het
alter ego van Agnès Gayraud drie jaar geleden met het avontuurlijke maar ook
wonderschone Vie Future en dat doet de Franse muzikante deze week met het
minstens even mooie en bijzondere Tarbes. Ook het nieuwe album van La Féline
staat weer vol met songs vol verrassing en avontuur, maar op een of andere
manier is Tarbes ook een toegankelijk album. Ik schrijft ook dit album alvast op
voor mijn jaarlijstje.
Ik was precies drie jaar geleden enorm onder de indruk van Vie Future van de
Franse muzikante La Féline. Het alter ego van Agnès Gayraud imponeerde op haar
derde album met zich langzaam voortslepende songs, bijzonder klinkende
elektronica en fluisterzachte vocalen. La Féline knutselde haar album met zeer
eenvoudige middelen in elkaar, maar produceerde vijfenveertig minuten lang
sprookjesachtige klanken die je maar bleven betoveren en verwonderen. Vie Future
haalde uiteindelijk de 37e plek in mijn jaarlijstje over 2019, maar met de
kennis van nu schaar ik het album onder de allerbeste albums van het betreffende
jaar.
Deze week verscheen het nieuwe album van de Franse muzikante en dit album krijgt
vooralsnog zo weinig aandacht dat ik het bijna over het hoofd had gezien. Zo ver
is het gelukkig niet gekomen, want ook Tarbes is weer een kunsttukje. Agnès
Gayraud maakte ook haar vierde album voor een belangrijk deel in haar eentje en
trekt de lijn van voorganger Vie Future door. Ook Tarbes klinkt weer een stuk
experimenteler dan het gemiddelde Franse popalbum, wat overigens niet betekent
dat de muziek van La Féline heel ontoegankelijk is. De muzikante uit Lyon
verrast ook dit keer met bijzondere elektronische klankentapijten, die het
experiment zeker niet schuwen. Het zijn klankentapijten die weer hopeloos
intrigeren, maar die ook prachtig klinken en fraai worden gecombineerd met
organische klanken, die dit keer wat aan terrein hebben gewonnen, zeker wanneer
gitaren en geweldige bassen de aandacht opeisen. Agnès Gayraud combineert de
bijzondere elektronica en organische accenten ook dit keer met vaak
fluisterzachte vocalen, maar zingt wel iets expressiever dan op Vie Future. Hier
en daar voegt ze lagen andere stemmen toe, onder andere door een flink koor in
te schakelen, maar ook Tarbes is voor het grootste deel een ingetogen en intiem
album. Ook dit keer heeft La Féline een album gemaakt dat je vanaf de eerste tot
en met de laatste noot op het puntje van je stoel houdt. Ondanks het feit dat de
songs op Tarbes zich over het algemeen langzaam voortslepen, zijn de songs van
La Féline ook dit keer songs waarin zomaar van alles kan gebeuren. Het levert
spannende songs op, die zich nergens in een keurslijf laten dwingen, maar die op
hetzelfde moment ook gewoon heerlijk dromerig klinken.
Ik heb absoluut een zwak voor Franse popmuziek (en dit ondanks mijn matige
beheersing van de Franse taal) en ben ook zeker niet vies van de zwoele en
lichtvoetige klanken van de Franse zuchtmeisjes, maar Agnès Gayraud opereert op
een flink wat hoger niveau. Zeker als je het album met de koptelefoon beluistert
hoor je hoe knap het klankentapijt op Tarbes in elkaar zit en hoe La Féline met
subtiele toevoegingen en wendingen steeds weer het experiment opzoekt.
Vergeleken met Vie Future experimenteert Tarbes net wat nadrukkelijker met
bijzondere klanken, maar iedereen die, net als ik, als een blok viel voor alle
verleidingen van het vorige album van de Française, zal ook weer onder de indruk
zijn van het nieuwe album. Bij het grote publiek is La Féline helaas nog niet
erg bekend, maar dit hoort echt bij het allerbeste dat de Franse popmuziek op
dit moment te bieden heeft. Jaarlijstjesmateriaal, wederom.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Direct link: De krenten uit de pop: La Féline - Tarbes
Gepubliceerd op Muziekwereld: 1 december 2022