Kathryn Williams - Hypoxia (Waardering Muziekwereld) 8½
De Britse folkie Kathryn Williams wist mij precies vijftien jaar geleden voor
het leven in te palmen met het werkelijk prachtige Little Black Numbers. De
tweede plaat van de singer-songwriter uit Liverpool stond vol met fluisterzachte
folksongs, die na één keer horen voorgoed memorabel waren. Ik durf dat inmiddels
wel te zeggen, want Little Black Numbers beluister ik nog altijd met enige
regelmaat en de plaat is nog altijd goed voor kippenvel en toverkracht. Kathryn
Williams maakte vervolgens met het in 2002 verschenen Old Low Light nog een
plaat van het niveau van Little Black Numbers, maar de platen die volgden waren
helaas net wat minder goed. Zeker niet slecht en bij vlagen absoluut betoverend,
maar ook meer van hetzelfde en eerlijk gezegd net wat minder dan het zo
bijzondere Little Black Numbers. Kathryn Williams revancheerde zich twee jaar
geleden knap met het prachtige, op deze BLOG intens bejubelde, Crown Electric en
nu ligt dan haar al weer tiende plaat in de winkel.
Wanneer je Hypoxia naast Little Black Numbers legt, is er eigenlijk niet eens zo
heel veel veranderd. Kathryn Williams zoekt en vindt haar inspiratie nog steeds
voor een belangrijk deel in de Britse folk, heeft nog altijd één van de mooiste
fluisterstemmen in het genre en heeft ook nog steeds het patent op intieme
folkliedjes die ook buiten de grenzen van de traditionele Britse folk durven te
kijken. Hypoxia is een conceptplaat over het boek The Bell Jar van de
Amerikaanse dichter en schrijver Sylvia Plath. The Bell Jar uit 1963 is de enige
roman die Sylvia Plath schreef, want een paar maanden na de release van het boek
beroofde ze zich van het leven. The Bell Jar is zeker geen vrolijk boek en
Hypoxia is mede daarom ook geen hele vrolijke plaat. De plaat is zoals gezegd
niet eens zo heel ver verwijderd van het ook zeer ingetogen Little Black Numbers
en lijkt daarom niet heel erg op zijn voorganger Crown Electric, dat voor
Kathryn Williams begrippen redelijk uitbundig was. Als Kathryn Williams fan van
het eerste uur ben ik er blij mee. Erg blij zelfs. Op Hypoxia domineren de sober
geïnstrumenteerde, maar tegelijkertijd ook fraai gearrangeerde folksongs en mag
Kathryn Williams ontroeren, verleiden en betoveren met haar bijzonder fraaie
fluistervocalen. De betrekkelijk zware thematiek, die zich hier en daar uit in
een wat zwaarder aangezette instrumentatie, geeft de plaat vervolgens extra
lading en extra diepgang.
Ook de productie, van de eveneens zeer getalenteerde Britse singer-songwriter Ed
Harcourt, is een waar kunststukje en draagt flink bij aan het zo fraaie
eindresultaat.
Als ik al iets negatiefs moet zeggen over Hypoxia van Kathryn Williams, is het
het feit dat de negen songs op de plaat alles bij elkaar slechts een half uurtje
duren, maar het is een half uur van grote klasse. Omdat Kathryn Williams op
Hypoxia zeker niet grossiert in niemendalletjes, is het bovendien geen enkel
probleem om de plaat meerdere keren achter elkaar te draaien; net zoals ik dat
doe met Little Black Numbers. Hypoxia geeft hierbij nog lang nieuwe geheimen
prijs.
Kathryn Williams is in Nederland helaas nog altijd een grote onbekende, maar ook
met haar tiende plaat laat ze weer horen dat ze werkelijk prachtige muziek
maakt. Aanrader ! En zeker niet alleen voor liefhebbers van
Britse folk.
Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/06/kathryn-williams-hypoxia.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 13 augustus 2015