Kate Davis - Trophy (Waardering Muziekwereld) 9
Voormalig jazzzangeres levert een
prima indie-rock album af en kan direct mee met de smaakmakers in het genre.
Kate Davis dook eerder dit jaar op als co-auteur op een track op het album van
Sharon Van Etten, maar dat ze ook zelf mee kan in de indie-rock laat de
voormalig jazzzangeres horen op haar eerste rockalbum. Trophy klinkt
prachtig en combineert prima gitaarwerk met een donkere ritmesectie en
uitstekende zang. De songs van Kate Davis zijn soms stekelig en soms
avontuurlijk, maar liggen ook buitengewoon lekker in het gehoor, waardoor
Trophy zich makkelijk opdringt. Helaas wat ondergesneeuwd in de releasestorm
van de afgelopen weken, maar echt veel te goed om te laten liggen.
Kate Davis was al op zeer jonge leeftijd actief in de muziek en leek voorbestemd
voor een mooie carrière in de jazz. Haar eerste twee albums passen prima in dit
hokje, maar op een gegeven moment ontdekte Kate Davis de indie-rock. Begin dit
jaar dook de singer-songwriter uit Portland, Oregon, op als co-auteur van Sharon
Van Etten’s Seventeen en een week of wat geleden verscheen het debuut van Kate
Davis 2.0. Met Trophy beweegt Kate Davis zich in overvolle vijver, maar
haar debuut is goed genoeg om zich staande te houden tussen al haar
soortgenoten.
De singer-songwriter uit Portland was eerder dit jaar nog een medestander van
Sharon Van Etten, maar manifesteert zich met haar nieuwe album als een serieuze
concurrent van één van de smaakmakers binnen de indie-rock van het moment. Veel
songs op Trophy doen met hun donkere klanken en mooie heldere geluid wel
wat denken aan de muziek van Sharon Van Etten, maar ook andere smaakmakers als
Lady Lamb, Angel Olsen, Phoebe Bridgers en Julien Baker hebben er een serieuze
concurrent bij.
Trophy staat vol met lekker in het gehoor liggende rocksongs, maar het
zijn ook rocksongs die de grenzen opzoeken. Kate Davis doet dit soms met ruwe
uitbarstingen, maar veel vaker met broeierige klanken of met uitstapjes richting
omliggende genres. Bij eerste beluistering viel me vooral op hoe mooi het album
klinkt. Trophy knalt uit de speakers met loodzware bas en drums,
veelkleurig gitaarwerk en de krachtige maar ook zuivere stem van Kate Davis. Met
name het gitaarwerk op het album viel me onmiddellijk in positieve zin op. Kate
Davis schuwt de klassieke riffs niet, maar is ook niet vies van het gruizigere
werk of van hemelse gitaarlijnen die opschuiven richting dreampop en shoegaze.
Trophy sluit deels aan op de albums van alle hierboven genoemde
soortgenoten, maar Kate Davis excelleert wat mij betreft wanneer het gaat om
bijzonder lekker in het gehoor liggende rocksongs. Trophy is eigenzinnig
genoeg om in het hokje indie-rock te passen, maar is ook een collectie songs met
hitpotentie. Af en toe hoor ik wel wat van Juliana Hatfield, of van Liz Phair
voordat die ten prooi viel aan de pop, maar de songs van Kate Davis strijken in
tekstueel opzicht wat minder tegen de haren in en maken alleen maar indruk met
persoonlijke teksten over de tegenslagen van een twintiger.
Trophy heeft niet al teveel aandacht gekregen en is ook bij mij vrijwel
onmiddellijk op de stapel beland, maar nu ik het album een paar keer heb
beluisterd, ben ik er van overtuigd dat Kate Davis een uitstekend album heeft
afgeleverd. Trophy klinkt het mooist wanneer Kate Davis kiest voor een
wat stevig aangezet geluid, maar ook wanneer ze kiest voor een wat meer
ingetogen song en die vervolgens verdrinkt in strijkers, blijft de
singer-songwriter makkelijk overeind.
Het is zoals gezegd dringen in het genre, maar het eigen geluid van Kate Davis is absoluut bijzonder genoeg. Het is jammer voor de jazz, maar wat mij betreft doet Kate Davis nu mee met de besten in de vrouwelijke indie-rock van het moment. “Clever Rock Music For Millennials” noemde Paste Magazine het een paar weken geleden. Clever is het zeker, maar ik voel me er ook niet te oud voor. Integendeel. Prachtig album.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2019/12/kate-davis-trophy.html