Jude Johnstone - A woman's work (Waardering Muziekwereld) 9
Ze is nauwelijks een teenager als ze haar eerste liedjes ineen knutselt in Bar Arbor in Maine. Ze keert nooit meer terug naar dat idyllische plekje aan de Frenchman Bay na een ontmoeting met Clarence Clemmons. De saxman van The Boss ontfermt zich tijdens haar verblijf in New jersey over haar. In ’79 reist Jude Johnstone vanuit New York af naar Los Angeles. Daar ploetert ze wat aan in de plaatselijke clubs en studio’s.
Eind jaren tachtig worden haar songs opgepikt door Laura Branigan, Stevie Nicks, Bette Middler en Trisha Yearwood, diva’s als Jenifer Warnes, Bonnie Raitt, Emmylou Harris volgen terwijl Johnny Cash Unchained uitkiest. In 2002 kunnen we op Coming Of Age de oorspronkelijke versies van Jude, geflankeerd door enkele van die eerder genoemde dames, beluisteren. Sinds Blue Light, de derde langspeler van de pianospelende songstress, is er een evolutie naar een subtiele jazzy benadering merkbaar die enigszins aanleunt bij de verrichtingen van Laura Nyro en Rickie Lee Jones.
Meest recent werk toont onveranderlijk haar intrinsieke klasse Op het uit 2013 daterende Shatter keert Johnstone terug naar de tijd dat ze met haar demo’s leurde in LA. A Woman’s Work gaat verder terug, een terugblik van een wat oudere zelfbewuste dame. “A woman’s work is never done even when she’s all alone, after such a long time she’s out of sight and out of mind” zo begint de door de cello van Bob Liepman bijgekleurde intimistische titelsong. Weemoed en onthechting vormen de rode draad in ontroerende verhalen, zoals The Woman Before Me, dat moeiteloos bij het betere, vroegere werk van Jackson Browne aansluit.
Bassist Larry Klein duikt op met zijn specifieke baspartijen en neemt het toetsenwerk over in het duidelijk hoorbaar door hem gearrangeerde Little Boy Blue dat met fraaie strijkers aangevuld wordt. Road To Rathfriland is een onvervalste ode aan de Ierse folkroots met accordeon en de onvermijdelijke penny whistle. Ter afsluiting haalt Johnstone nog sterk uit met een soulvol I’ll Cry Tomorrow dat een identieke, onweerstaanbare gospelfeel uitademt als het op een gedempt trompetje zwevende People Holding Hands en vormt een knap bruggetje naar de langoureuze ballade Before You.
Bij al deze ingetogen pracht zouden we nog Never Leave Amsterdam vergeten te vermelden, één van de meest indringende songs over innerlijke verscheurdheid met de stad aan de Amstel als decor. Dit reflectieve werkstuk van Jude Johnstone is ongetwijfeld haar meest persoonlijke, een bijzonder fraai album in een imposante reeks.
Auteur: Cis van Looy
Bron: www.writteninmusic.com
Deeplink: http://www.writteninmusic.com/roots/jude-johnstone-a-woman-s-work/
Gepubliceerd op Muziekwereld: 21 februari 2017
|
|