Ingrid Veerman - Present (Waardering Muziekwereld) 7½
U kent haar wellicht nog als zangeres van de rockband De Bossen of onder haar vroegere alias van Inneke 23, die ons ooit twee fijne platen naliet met haar Lipstick Painters, maar vandaag is Inneke een hele Ingrid geworden. Om de centen bijeen te schrapen voor deze nieuwe plaat, liep ze vorig jaar een heuse sponsortocht: tent, gitaar en wandelgezel waren haar enige bagage op die tocht, de zogeheten TroubaTour, die haar op heel wat plaatsen bracht en tegelijk de nodige centen opleverde voor wat ik vandaag, na ampele beluistering, een heel geslaagde plaat mag noemen.
De ingrediënten zijn niet meteen alledaags te noemen: de songs zijn van de hand van Ingrid zelf, en nogal vaak autobiografisch. Twee uitzonderingen op de regel: “Trainsong” van Tom Waits en “DT Blues” van Dan Stuart en Chuck Prophet en dus eigenlijk van Green On Red. Tot hiertoe klinkt dat allemaal heel normaal, hoor ik u denken. Waar het echter heel bijzonder wordt, is, wanneer ik er bij vertel dat Ingrid, op één van haar talloze zwerftochtochten - die haar onder meer voorprogramma's bij The Walkabouts en Motörhead opleverden -, toevallig in de omgeving van Dan Stuart de Italiaanse band Sacri Cuori tegen het lijf liep. Zoals het bij dergelijke gelegenheden hoort, werd er wat gepraat, gedronken en vooral: er werd samen gemusiceerd. Enige demo-uitwisselingen verder, werd al snel besloten samen een plaat op te nemen en zo geschiedde.
Met een dozijn songs onder de arm trok Ingrid naar Italië en het resultaat van haar inspanningen en die van Sacri Cuori, wordt dus neergezet op deze “Present”. Ingrid is een vrouw, die, zoals zoveel anderen, haar hele leven lang op zoek is naar geluk. Zij heeft echter het voordeel dat ze sommige momenten uit die zoektocht ook in fraaie songs kan omzetten. Dat zijn dus de echte troubadours: zij die de dingen die ze tegenkomen, de situaties waarin ze verzeild geraken, in songs weten om te zetten.
Ik ben een beetje bang dat onze nationale zenders dit niet meteen gaan oppikken en dat zou bijzonder jammer zijn. Neem nu “The Road”, een aan Neil Young refererende, zeven minuten lange song over “onderweg zijn”, of “Cinderella Boots”, waarin Ingrid in de Assepoesterrol kruipt: de muiltjes zijn wel zwarte laarzen geworden, maar verder passen ze alleen haar en zal zij ze pas uittrekken, wanneer ze haar Ware Prins mag kussen. Romantiek, dus, maar wel met een flinke scheut ironie er doorheen, net zoals in “Windowshopping Time”, dat van de hand van Lee Hazlewood had kunnen zijn. In “Solitary Wine” klinkt dan weer een heel behoorlijke dosis Lucinda Williams door. Dat wil zeggen dat een en ander behoorlijk bluesy en hartverscheurend gebracht wordt. Enfin, een heel gevarieerd palet aan songs dus, waarvan ik van harte mag hopen dat ze heel ruim gedraaid en verspreid worden. Immers, dit overstijgt moeiteloos het Lagelandenniveau, dat ik trouwens niet eens zo laag vind. Ingrid Veerman...onthoud deze keer die naam wel. Doe het niet voor mij, maar doe het uit liefde voor de muziek van een bijzondere dame, die gulzig leeft, maar ook bijzonder gul is in het delen. Dat doet soms pijn, zo blijkt, maar tegelijk zorgt het voor heel fraaie momenten van bijzondere schoonheid. O ja, nog dit: ik hou van platen met een hidden track en deze heeft er een hele fijne. Ondergetekende is volledig overtuigd, nu U nog....
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 10 oktober 2015
|
|