Fred Eaglesmith - Tambourine (Waardering Muziekwereld) 8-
Fred Eaglesmith is één van de meest vermaarde singer-songwriters van de afgelopen vijftien jaar, en hij is al meer dan drie decennia bezig. Deze artiest, die in onze lage landen pas goed bekend geworden is met zijn Americana-album "Lipstick, Lies & Gasoline" (1997), is niet van vandaag of gisteren. Het is altijd leuk om een nieuwe Eaglesmith te hebben omdat je bij Eaglesmith nooit weet welke richting hij in zal slaan. Te oordelen naar de songs op zijn laatste CD "Tambourine" is hij terug gegaan naar de soulvolle jaren , de laat jaren zestig, en hij lijkt hoorbaar meer plezier te hebben dan ooit tevoren. Hoewel hij sneller albums uitbrengt dan misschien goed voor uw portemonnee is, schrijft hij beeldende songs. Dat is niet anders op zijn twintigste album, "Tambourine", een buitengewoon donkere liedjesplaat met een puur rock 'n' roll karakter waarmee hij opnieuw weet te overtuigen.
Eaglesmith vaart hiermee wederom een andere solokoers, dan bijvoorbeeld tien jaar geleden met de gelegenheidsformatie The Flathead Noodlers op het album "Balin" (2003), waar ze traditionele bluegrass ten gehore brachten of de poprock van bijvoorbeeld "Falling Stars and Broken Hearts" uit 2002. Met het album "Tinderbox" uit 2008 was hij hoorbaar naar het Tom Waitsland verhuisd, met teksten waarin hij een beeld van een diepgelovige boerengemeenschap in het zuiden van de States schetst. Na dit alternatieve gospelgetint album trakteert hij op zijn achttiende album "Cha Cha Cha" op liedjes die vrolijk voorthuppelen op bossa nova-ritmes en die gedomineerd worden door een gereformeerd klinkend orgel. Hij zocht werkelijk zijn inspiratie uit de rock ‘n’ roll, pop en bossa nova van zo’n halve eeuw geleden. Op zijn vorig album, het sobere "6 Volts" (2011), grijpt hij terug naar een tijd waarin het klankbeeld van de elektrische gitaar in al zijn eenvoud centraal stond, spaarzame accenten zorgen daarbij voor de nodige aanvullingen. Op dit album richt Eaglesmith andermaal een monument op voor de mensen die hij op zijn weg tegenkomt, en neemt daarmee de luisteraar bij de hand op een nietsverhullende reis langs de afgronden van de menselijke psyche. Je kunt van Eaglesmith, zeggen wat je wilt, maar niet dat hij voorspelbaar is. Deze Canadees weet zijn muziek vooral de laatste jaren namelijk steeds weer een nieuwe richting uit te sturen. Wie denkt dat hij nog immer grossiert in ongepolijste country en rootsrock, heeft het zeker verkeerd, want die genres is Eaglesmith allang ontgroeid. Ondanks zijn faam blijft Eaglesmith trouw aan de basis. Muziek in zijn puurste vorm zonder enige invloed van elektronica. Het mooie artwork op zijn nieuwste album "Tambourine", dat bestaat uit een oude filmprojector en een baardige Fred op de voorkant, is veelzeggend voor de filmische sfeer van de plaat. Het is even wennen, maar daarna grijpen de deprimerende songs, die door Scott Meritt geproduceerd zijn, u regelrecht bij de keel. Het muzikale landschap dat de sympathieke singer-songwriter portretteert heeft veel weg van "Blonde On Blonde", de klassieke LP van Bob Dylan uit 1966, die nog steeds als mijlpaal geldt in het land van de troubadours. Voeg daar wat soul en psychedelica bij en we krijgen op dit nieuwe album songs die eerder donker en vervreemdend klinken, alsof je luistert naar de soundtrack van een film.
Fred heeft een volledige band achter zich, waaronder mandolinespeler Mike Zinger, die er ook al bij was met zijn voorganger, en de in 2008 overleden Willie P. Bennet vervangt. "Tambourine" is een plaat die niet veel tijd nodig heeft om te overtuigen. Zoals gezegd even wennen maar eens als de 11 doordachte verhalen, met veel detail en prachtige zinswendingen met een soulvolle groove uit de speakers knallen is het echt genieten van dit vintage studio echo geluid en is de muziek van de nachtclubs uit de jaren zestig niet ver weg. Boven de twangende gitaren, het handgeklap als percussie en het scherp drumwerk zingt de troubadour als een Rick Danko, met een stem gedrenkt in verdriet en ruwheid. De gebruikte woorden in zijn teksten zijn eerder eenvoudig, maar de verhalen zijn vrij complex en waarheidsgetrouw, zoals in het nummer "Engineer" dat met zijn onweerstaanbaar ritme klinkt alsof het uit de Muscle Shoals studio’s komt en waarin hij zingt over de liefde die hem heeft verlaten: "Somebody ought to tell that paper boy throwing it up against my door, I sure could use some news/It's been too many years, I've cried too many tears, I've paid too many dues". Eaglesmith's stem past perfect bij deze oprechte teksten, maar het kan ook plezierig zijn zoals het op orgel gedreven "Can't Dance" waarin hij zingt: "I love my electric guitar, I love it when I play it way to loud/I ain't ever gonna be a star, but I sure do know how to please a crowd" en daarmee ook probeert om kinderen van zijn muziek te laten genieten in zijn shows. Als Eaglesmith nu over zichzelf zingt, of over één van de duizend miskende helden van de rock 'n' roll, uit de jaren 60 tot nu, Eaglesmith heeft steeds de magie van het moment, hetgeen hij dan ook overbrengt op zijn fans. Naast deze twee songs die we al dadelijk als klassiekers kunnen bestempelen is het ook verder genieten van het rockend soulvolle "Nobody Gets Everything", de dromerige wals "Drunk Girl", het psychedelische gospelachtige "Sally Green", het Tex-Mex getinte "Train Wreck" en het afsluitend bezwerende "Whip A Dog" waarbij Eaglesmith en de band zich in een diepe hypnotische groove begeven. Maar wees gerust, allerbeste Fredheads puristen: Fred Eaglesmith weet er goed mee om te gaan en de tijd die "Tambourine" vergt, levert uiteindelijk een mooie plaat op. Met zijn mix van rock 'n' roll, R & B, roots, singer-songwriter en soul laat Eaglesmith zien dat deze muziek ook in 2014 nog steeds bestaansrecht heeft.
Bron: Rootstime / http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2014/JAN1/CD61.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 11 februari 2014
|
|